سم الله الرحمن الرحیم

چکیده: «اهارون زئیفی فرکش» رئیس شعبه اطلاعات نظامی «اسرائیل» موسوم به «امان» در جلسه تودیع خود، نظرش را درباره چالش های امنیتی اسرائیل در آینده نزدیک به خصوص سال ???? میلادی مطرح کرد. با توجه به این که این دیدگاه به نوعی، آینده نگری اسرائیلی درباره تحولات سیاسی جهان عرب و منطقه محسوب می شود، می توان از زاویه دیگری آن را تجزیه و تحلیل کرد.
_________________________________________--

«اهارون زئیفی فرکش» رئیس شعبه اطلاعات نظامی «اسرائیل» موسوم به «امان» در جلسه تودیع خود، نظرش را درباره چالش های امنیتی اسرائیل در آینده نزدیک به خصوص سال ???? میلادی مطرح کرد.


با توجه به این که این دیدگاه به نوعی، آینده نگری اسرائیلی درباره تحولات سیاسی جهان عرب و منطقه محسوب می شود، می توان از زاویه دیگری آن را تجزیه و تحلیل کرد.

«یاسر زعاتره» در تحلیلی بر اظهارنظرهای طرح شده در جریان مراسم تودیع رئیس «امان» در روزنامه «الشرق» چاپ قطر نوشت: فرکش معتقد است که منطقه نزدیک اسرائیلی ها، یعنی نوار غزه ، اندک اندک به «حماسستان» (پایگاه حماس) تبدیل می شود و در مقابل هم کرانه باختری رود اردن «فتحستان» (پایگاه فتح) خواهد شد. این نگرش، زیاد واقع بینانه به نظر نمی رسد و تنها هدف از آن، تحریک دولت خودگردان و مصر علیه جنبش مقاومت اسلامی (حماس) است.

به طور حتم، در صورت برگزاری هر نوع انتخابات آزاد و شفاف، آن هم تنها در نوار غزه ، حماس اکثریت را به دست خواهد آورد، اما این بدان معنا نیست که فرصت برای حماس جهت کنترل غزه - واقع درمیان مصر و رژیم صهیونیستی - مهیا باشد.

ساده ترین دلیل آن هم این است که نه مقامات صهیونیستی و نه مقامات مصری به هیچ وجه، چنین وضعیتی را نخواهند پذیرفت و با آن مخالفت خواهند کرد. علاوه بر آن، فتح هم حتی اگر بداند در آینده، مجدداً کنترل نوار غزه را به دست می گیرد به این آسانی حاضر به پذیرش سیطره حماس بر این منطقه نیست و با تمام توان خود برای ناکام گذاشتن طرف مقابل مبارزه خواهد کرد. دراین صورت، آنچه قابل پیش بینی است، ریخته شدن خون فلسطینیان در نبردی است که پیروزی در آن شبه محال است. از سوی دیگر، با توجه به شرایط کنونی محلی، عربی و منطقه ای نگرانی هایی نسبت به مرحله بعداز پیروزی در این جنگ در زمینه سیاسی برای جنبش حماس وجود دارد.

سخنان فرکش در این نشست تنها خطاب به حاضران در جلسه نبود، بلکه خطاب به «محمود عباس» (ابومازن) رئیس دولت خودگردان هم بود. فرکش در این نشست به ناتوانی «ابومازن» در عمل به وعده هایش مبنی بر اجرای سیاست (یک قدرت با یک سلاح) اشاره کرد و با این اظهارات خود، او را به ضرورت اقدام سریع برای سرکوب و متوقف کردن حماس قبل از این که فرصت از دست برود، فراخواند.

لازم به ذکر است که «شائول موفاز» وزیر جنگ رژیم صهیونیستی که در نشست تودیع فرکش حضور داشت و به ایراد سخنرانی پرداخت، از ترس پیروزی حماس در انتخابات خواستار به تعویق انداختن آن شد.

فرکش پس از پرداختن به مناطق نزدیک «اسرائیل» (کرانه باختری و نوار غزه) به عرصه دیگری هم اشاره کرد و اظهار داشت: این احتمال وجود دارد که فشارهای بین المللی بر سوریه و لبنان و حزب الله به تشدید حملات به «اسرائیل» در مرزهای شمالی منجر شود.

پس از آن، فرکش به دست یابی برخی کشورهای عربی به مقادیر زیادی موشک و سلاح های دیگر اشاره کرد و گفت که این مسأله ، رژیم صهیونیستی را تهدید می کند. مشخص نیست که منظور وی، مصر و سوریه بود یا سوریه به تنهایی، یا این که منظور وی، موشک های حزب الله بود. با این حال، براساس شواهد موجود به نظر می رسد که منظور وی، موشک های حزب الله بوده است. علت آن هم ارتباط این مسأله با سخنان فرکش درباره قدرت هسته ای ایران واقدامات احتمالی اسرائیل در قبال آن است. فرکش مدعی شد که چند ماه آینده، شاهد پایان مانور سیاسی برای خنثی کردن تهدید ایران خواهیم بود. برحسب آنچه حاضران در نشست از این سخن وی فهمیدند، منظور فرکش، درخواست برای حل مشکل هسته ای ایران از طریق نظامی بوده است.

به نقل از مرکز اطلاع رسانی فلسطین، فرکش در ادامه ادعا کرد که ایران تا زمان رسیدن به غنی سازی اورانیوم شش ماه فاصله دارد . وی غنی سازی اورانیوم را بسیار مهمتر از دستیابی به بمب اتمی دانست و گفت که بمب اتمی هم در طول پنج تا شش سال ساخته خواهد شد.

او همچنین درباره آنچه آن را افزایش قدرت اسلام گرایان نامید، سخن گفت و به سازمان القاعده، پیروزی اخوان المسلمین در انتخابات مصر، شیعیان در لبنان، اهل سنت در سوریه و استقلال در مراکش اشاره کرد و هشدار داد که القاعده در خاورمیانه مشغول فعالیت است و این مسأله خطرناکی است که باید به آن توجه کرد.

«یوفال دیسکن» رئیس سازمان امنیت عمومی (شاباک) نیز از جمله کسانی بود که در جلسه تودیع فرکش سخنرانی کرد. وی بیشتر به خطرهایی که در آینده نزدیک رژیم صهیونیستی را تهدید می کند پرداخت، اما بر بخش آخر سخنان فرکش (که به آن اشاره کردیم) تأکید کرد و به گسترش فعالیت القاعده در خاورمیانه مانند انفجارهای اردن و سینا پرداخت و به وجود نشانه هایی از این سازمان در کرانه باختری و نوار غزه اشاره کرد.

آنچه در این میان جلب توجه می کرد، این بود که این سه نفر(فرکش ، موفاز و دیکن) هیچ اشاره ای به مسأله عراق نکردند. این در حالی است که مقامات امنیتی رژیم صهیونیستی قبلاً نسبت به شکست آمریکا در عراق هشدار داده بودند. می توان گفت که علت این مسأله(اشاره نکردن به اوضاع عراق) به ناتوانی صهیونیست ها در ارزیابی دقیق اوضاع سیاسی عراق بر می گردد. از سوی دیگر،هم آمریکایی ها به طور طبیعی به دنبال انتخابات عراق در پی یافتن راه خروج آبرومندانه ای از بحران عراق هستند.

در هر حال، مقامات امنیتی (اسرائیل) در ارزیابی ها و پیش بینی های خود هیچ اشاره ای به تحولات مهم و جالب توجه در سال آینده نکردند. بنا به پیش بینی های آنها، فشار بر سوریه همچنان ادامه خواهد یافت، بدون این که عملاً اتفاقی بیفتد. همچنین در عراق هم شاهد موفقیت سرنوشت ساز آمریکا که به رؤیای شارون درباره سازش جامه عمل بپوشاند، نخواهیم بود و از سوی دیگر، نیروهای آمریکایی در عراق آشکارا متحمل شکستی نخواهند شد که تبعات آن برهمه منطقه تأثیرگذار باشد.

در سال آینده میلادی هم وضع همه کشورهای پیرامون فلسطین اشغالی به همین منوال باقی خواهد ماند. البته صرف نظر از تحولات سیاسی در داخل فلسطین اشغالی که پیش بینی می شود «شارون» در انتخابات به پیروزی بزرگی دست یابد، مشروط به این که وضعیت جسمانی وی پس از سکته مغزی اخیر وخیم نشود و زندگی وی پایان نیابد.

در واقع، یک ارزیابی و پیش بینی، منطقی و تا حد زیادی قانع کننده است، اما همچنان که گفتیم داستان «حماسستان» و «فتحستان» بیش از این که جنبه واقعی داشته باشد، به خیال نزدیک است و هدف از آن، تحریک دیگران علیه حماس است.

در این میان، پیروزی اسلام گرایان برای رژیم صهیونیستی بسیار نگران کننده است، البته نه به علت تهدیدات القاعده، بلکه به این سبب که دشمنی مسلمانان با رژیم صهیونیستی و ایالات متحده آمریکا هر روز بیشتر می شود و وقتی این روند ادامه یابد،احتمال شکست آمریکا در عراق و پس از آن رژیم صهیونیستی در فلسطین وجود دارد.
نکته : اسرائیل امنیت فلسطین

بسم الله الرحمن الرحیم
قسمت دوم
بنابراین، ستاد مشترک نتیجه گرفت که ایالات متحده آمریکا به دلیل منافع امنیتی و حیاتی در منطقه باید از هر نوع اقدام و سیاستی که موجب جدایی غرب و خاورمیانه می‌شود، پرهیز کند. نیروی دریایی آمریکا در زمینه مسئله نفت بسیار نگران و معتقد بود که دفاع آمریکا در ایجاد دولت اسراییل در قلب دنیای عرب، دسترسی غرب به نفت خاورمیانه را به عنوان انرژی و منبع اصلی صنایع نظامی آمریکا و همچنین عامل اساسی در بازسازی اروپا مورد تهدید جدی قرار خواهد داد. بنابراین، موضوع گسترش کمونیسم، دسترسی آزاد به نفت خاورمیانه و ثبات منطقه‌ای از مباحث مهمی بودند که از طرف مخالفین با تأسس دولت اسراییل مطرح بود. هر کدام از این موارد، دارای منافع خاصی برای واشنگتن بود.

در حالی که سازمان ملل متحد، در حال طرح مسأله تجزیه فلسطین بود، تحرکات صهیونیستی در سطح وسیعی به چشم می‌خورد و بحران، به خاطر سیاست ترومن و سایر سیاستگذاران آمریکایی آغاز شده بود. این مطلب که آیا آمریکا، کشورهای دیگر سازمان ملل متحد را در جهت ردی به نفع طرح جداسازی ترغیب یا مجبور نمود. قابل بحث و بررسی است. در هفته اول گفتگوها، آمریکا، موضع قوی در دفاع از طرح تجزیه نداشت. واشنگتن تا 11 اکتبر، حمایت خود را از طرح مزبور اعلام نکرد، اما از مدارک و اسناد چنین برمی‌آید که آمریکا در روزهای آخر قبل از رد گیری، کشورهای دیگر را به دفاع از طرح مزبور دعوت کرده و عامل اساسی این حرکت نیز ترومن بود. گر چه ترومن بعدها در خاطرات خود این مطلب را انکار کرده است، ولی سخن یکی از نمایندگان یهود مطلب را تأیید می‌کند که:

«عملکرد آمریکا در مسیر جدیدی قرار گرفته بود و نتایج دستور العمل های ترومن، کمک بسیار بزرگی به حفظ منافع ما می‌کرد.»

در هر حال، در تحلیل نهایی، باید این مطلب را یادآور شد که میزان فشار بر سایر کشورها از جانب آمریکا، شاید تأثیری کمتر از دفاع همه جانبه خود آمریکا از طرح مزبور، قبل از رأی گیری نداشت. هارویتز عضو اصلی آژانش یهود در این مورد می‌نویسد:

«فضای بسیار مناسب و مساعدی که توسط آمریکا ایجاد شد، بسیاری از کشورهای دیگر را به دفاع از تشکیل دولت اسراییل در سرزمین فلسطین ترغیب کرد. ایالات متحده آمریکا در لحاظت آخر، نفوذ خود را اعمال نمود و در ردی گیری نهایی تأثیر بسیار زیادی نهاد.»

مجله نیویورک تایمز در این مورد نوشت:

«کاملا مشخص است که خط و مشی سیاست آمریکا، نقش اصلی را در تصمیم‌گیری مجمع ایفا نمود. بنابراین، سرنوشت تجزیه، اهمیت ویژه‌ای برای آمریکا دارد.»

پس از تصویب قطعنامه تجزیه (قطعنامه شماره 181) در نوامبر 1947، خشونت و درگیری بین اعراب و یهودیان بویژه در فلسطین گسترش پیدا کرد.آمریکا به عنوان قدرتی بزرگ، مسئول اصلی چنین شرایطی بود. سیاست واشنگتن در دفاع از طرح جداسازی فلسطین، نه تنها ثباتی به همراه نداشت، بلکه سبب جنگ، ناامنی و تشدید بحران در منطقه شد.

پس از پذیرش قطعنامه تقسیم فلسطین، هدف اصلی اسراییل، کنترل موثر بر سرزمینی بود که از طریق طرح تقسیم‌بندی سازمان ملل به آنها واگذار شده بود. در پی تأسیس دولت اسراییل در مه 1948، این موضوع هدف اصلی یهودیان ـ هم در جنگ داخلی با فلسطینی‌ها و هم در جنگ با اعراب ـ محسوب می‌شد. برای تحقق چنین امری، یهودیان به تسلیحات نظامی نیاز داشتند که البته مطمئن بودند می‌توانند از آمریکا تهیه نمایند، اما مشکل اساسی این بود که قبل از اعلام رأی سازمان ملل در زمینه طرح تقسیم، وزارت امور خارجه آمریکا پیشنهاد ممنوعیت ارسال اسلحه به خاورمیانه را کرده بود. چنین اقدامی، موجب این تصور در میان یهودیان شد که کابینه ترومن به تحقق طرح تجزیه کمکی نخواهد کرد. وزارت امور خارجه آمریکا استدلال نمود که ممنوعیت ارسال اسلحه به اسراییل در راستای سیاست دراز مدت و به منظور جلوگیری از هر نوع جنگ و درگیری اعمال شده است. از طرف دیگر، واشنگتن برای ایجاد ثبات و امنیت منطقه‌ای جهت تحکیم نفوذ در خاورمیانه اهمیت خاصی قائل بود. پرهیز از هر نوع مسابقه تسلیحاتی برای حفظ منافع آمریکا، امری حیاتی بود، اما بعدها مشخص گردید که سیاست آمریکا کاملا به بی ثباتی، تشنج و درگیریهای نظامی منجر شده است. تصمیم گیرندگان واشنگتن در اجرای سیاستی در جهت منافع خود موفق نبودند و به لحاظ نارساییهای موجود در سیاست خارجی آمریکا، واشنگتن در ایجاد صلح و ثبات منطقه‌ای به طور کامل شکست خورد.

سرانجام با وجود تحریم رسمی ارسال اسلحه به اسراییل، یهودیان توانستند تسلیحات نظامی خود را به طور غیر مستقیم از طریق آمریکا تأمین نمایند. بدین ترتیب که با دریافت کمکهای مالی فراوان از آمریکا، از کشور دیگری اسلحه مورد نیاز خود را تهیه کردند. یهودیان، بیشتر تسلیحات نظامی و صنایع سنگین نظامی را از شوروی (از طریق چکسلواکی) و فرانسه دریافت کردند. اما همان طور که بعدها نخست وزیر اسراییل، بن گورین، اعلام کرد، خرید اسلحه از مسکو و پاریس با هماهنگی و حمایت خود آمریکایی‌ها انجام گرفت:

«مسکو پاریس از ما دلار می‌خواستند و آن هم تنها در یک کشور موجود بود؛ ما بسیاری از دلارها را از آمریکا گرفتیم.»

شواهد و مدارک نشان می‌دهد که آمریکا نقش اصلی را در تأمین تسلیحات نظامی اسراییل به عهده داشت و طی جلسات سری میان تصمیم گیرندگان واشنگتن و اسراییل، مقرر شد که آمریکا از دادن کمک نظامی به اسراییل خودداری ننماید.

بسیاری از نویسندگان، موضوع ارسال غیر قانونی اسلحه از آمریکا به اسراییل را مورد بحث و بررسی قرار داده‌اند. برخی تحلیل می‌کنند که تسلیحات جنگی از طریق مؤسسه سون بورن و سایر کارخانه‌ها از انبارهای ذخیره و سایر منابع آمریکا خریداری شده و به فلسطین ارسال می‌شد. تسلیات مزبور، به عنوان لباسهای نظامی و لباس کار و غیره فرستاده می‌شد. برخی از نویسندگان می‌نویسند: با آن که ارسال اسلحه به اسراییل از طرف ایالات متحده آمریکا بین سالهای 48 ـ 1947 به صورت رسمی ممنوع بود، اما به طور سری تسلیحات نظامی زیادی در طول سالهای مزبور به اسراییل ارسال شد تا از آن برای جنگ با فلسطینی‌ها در سرزمین فلسطین استفاده نمایند.

آمریکا، همچنین به ظاهر مخالف اعزام گروههای نظامی به جهت اعمال و اجرای طرح تقسیم فلسطین بود، اگر چه واقعیت این بود که صهیونیست‌ها جهت تضمین امنیت مرزهای که حمایت سیاسی در اصل از حمایت نظامی جداست. بر اساس گزارشی که بخش برنامه‌ریزی گروههای نظامی به منظور تحمیل قطعنامه تقسیم فلسطین، برای مدت طولانی موجب خصومت شدید و عمیق نسبت به ایالات متحده آمریکا در بسیاری از کشورهای جهان اسلامی خواهد شد. از نظر بخش مزبور، برخی از نتایج سیاست اعزام نیروهای نظامی به فلسطین جهت اجرای قطعنامه تجزیه فلسطین، عبارت بودند از:

1ـ از دست دادن دسترسی به تسهیلات هوایی، دیایی و نظامی که قبلا در اختیار انگلیس در خاورمیانه و منطقه مدیترانه بود.

2ـ بسته شدن مؤسسات آموزشی ـ مذهبی آمریکا در خاور نزدیک. به عنوان مثال، دانشگاه آمریکایی در بیروت و قاهره.

3ـ احتمال تلفات انسانی و خسارات ناشی از اعمال خشونت آمیز علیه شهروندان آمریکایی و منافع واشنگتن در منطقه و به خاطر مخالف افکار عمومی با آمریکا تضمن کافی برای حمایت از منافع آمریکا از طرف دول عرب وجود نداشت.

4ـ تهدید جدید برای موفقیت طرح مارشال. در آن زمان، تولید نفت از چاههای خاورمیانه به میزان 800 هزار بشکه در روز بود. به منظور اجرای طرح مارشال، لازم بود که میزان تولید نفت به 2 میلیون بشکه در روز افزایش یابد. با توجه به این که هیچ نفتی از آمریکا ونزوئلا یا از خاور دور به اروپا ارسال نمی‌شد و ایالات متحده آمریکا از قبل برای اجرای طرح مارشال و ارسال نفت از خاورمیانه، برنامه‌ریزی کرده بود.

5ـ از دست دادن خطوط تجاری در منطقه خاورمیانه

همه موارد بالا، نگرانی های واقعی آمریکا در زمینه حفظ منافعش در خاورمیانه و جهان بود. همان طور که بعدا اشاره خواهد شد، همه این موارد به عنوان مشکلات و موانع سیاست خارجی واشنگتن در خاورمیانه ظهور کردند و به علت نقص و نارسایی ها در سیاست خارجی آمریکا، دولتمردان این کشور نتوانستند یک دیپلماسی سازنده در منطقه اعمال نمایند. همان طور که سیاست فعلی حمایت آمریکا از اسراییل و تلاش آن برای ایجاد صلح دو جانبه،‌ نه برای خود آمریکایی‌ها قابل تحسین است و نه صلح و ثباتی را در منطقه به همراه آورده است.

ترومن نیز از بروز احتمالات فوق، نگران بود. با وجود فشار از طرف گروه های طرفدار اسراییل و صهیونیست های آمریکایی و استدلال برخی از مشاوران رییس جمهور، ترومن همچنان متعهد به سیاست عدم ارسال نیروی نظامی آمریکایی به فلسطین بود. اگر چه وی در خاطرات خود، فشار گروههای طرفدار اسراییل را امری اجتناب ناپذیر و عاملی مهم در تصمیمات خود دانسته است:

«در پی تصویب قطعنامه تجزیه فلسطین، یهودیان همچنان به فشار خود در سازمان ملل ادامه دادند. افراد و گروهها از من خواستند که در مقابل اعراب قرار گیرم و انگلیس را از حمایت اعراب باز دارم. اما من با وجود فشارهایی که از طرف یهودیان اعمال می‌شد، به سیاست خود پایبند بود.»

گفتنی است که سیاستگذاری مستقل از خواسته‌های صهیونیست های افراطی، به طور قطع، تأثیر مناسبی در موقعیت آمریکایی‌ها در خاورمیانه داشت. ترومن در صورت یکی نمودن سیاست خود با اعراب وایجاد یک موازنه میان فلسطینی‌های و یهود و عدم حمایت قوی از اسراییل، موفقیت بیشتری را به دست می‌آورد.

جنگ میان اعراب و یهودیان در فلسطین، در طول هفته آخر سال 1947 شدت گرفت. به علاوه، آمادگی انگلیس جهت ترک منطقه در هفته اول 1948،‌ این نظر را برای آمریکا روشن ساخت که تنها آمریکا به عنوان قدرتی بزرگ می‌تواند طرح تقسیم را به انجام رساند. از طرف دیگر، مقام های عالیرتبه رسمی اعلام نمودند که در صورت بروز جنگ و دفاع آمریکا از اسراییل، منافع آمریکا مورد تهدید قرار خواهد گرفت. در چنین وضعیتی، شرایط بین الملل به صورت درگیری سرد بین آمریکا و شوروی بود. واشنگتن نگران اوضاع در ایتالیا بود که احتمال روی کار آمدن یک رییس جمهور از طرف کمونیست ها در آن جا زیاد بود. بحران جاری چکسلواکی و برلین نیز بر این قضایا اضافه می‌شد. پس ترومن نگران بود که وقوع جنگ، همزمان در اروپا و خاورمیانه، برای دولت او مشکل ایجاد کند. بنابراین، در تلاش بود که از وقوع هر گونه جنگ و ستیز در خاورمیانه جلوگیری نماید. بدین ترتیب، نظر به این که درگیری نیروی نظامی آمریکا در فلسطین دخالت آمریکا در اروپا را کاهش می‌داد، ضرورت جلوگیری از جنگ و ارسال گروههای نظامی جهت اجرای قطعنامه، به طور کامل آشکار بود.


طرح قیمومیت و شناسایی دولت اسراییل

در شرایط بحرانی در فلسطین و تشدید تنش های بین المللی در تاریخ 19 مارس 1948، سفیر آمریکا در سازمان ملل، طرح جدیدی را به سازمان ملل ارایه کرد. آقای وارن آستین، به طور رسمی، طرح تجزیه را به شورای امنیت سازمان ملل ارایه نمود. در صورت تصویب چنین طرحی توسط شورای امنیت، قطعنامه تقسیم فلسطین فاقد اعتبار می‌شد. سخنرانی آستین، درست قبل از جلسه سری بین ترومن و یکی از رهبران صهیونیسم انجام شد. جلسه مزبور طبق درخواست رهبران صهیونیسم جهت کمک دوستانه به اسراییل تشکیل شده بود. سخنرانی و نظرات آقای آستین، ترومن را در بن بست بزرگ قرار داد.

برخی از تحلیلگران معتقدند ترومن از طرح جدید مطلع نبود، اما بعضی از مدارک نشان می‌دهد که وی از طرح وزارت خارجه مطلع بود و حتی این مسئله را در خاطرات خود آورده است. اما این که چه زمانی وزارت خارجه پیشنهاد خود را به سازمان ملل ارایه کرد، امری بود که از ترومن پوشیده بود. با وجود این همه این موارد، ترومن در تلاش بود تا خود را از طرح مزبور دور نگه دارد.

عکس العمل یهودیان چه در داخل آمریکا و چه در خارج، نسبت به طرح قیمومیت کاملا منفی بود. یکی از رهبران صهیونیست‌ها در این زمینه بیان کرد:

«حال، تنها زمانی است که دولت اسراییل باید تشکیل گردد، در غیر این صورت هیچ زمانی تشکیل نخواهد شد.»

دبیر کل سازمان ملل، ایالات متحده را تشویق کرد تا طرح قیمومیت را بپذیرد. به هر حال، بدون در نظر گرفتن عکس العمل یهودیان و دبیر کل سازمان ملل، منافع ملی آمریکا به سیاست داخلی آن مقدم بود و طرح قیمومیت می‌توانست در رسیدن به اهداف منطقه‌ای به آمریکا یاری رساند. شورای امنیت پس از چند جلسه بحث ومشورت، در نهایت به تصمیم مشخصی نرسید. به دلیل تضاد سیاست داخلی با طرح قیمومیت که در باطن باعث تشنج و بی‌نظمی می‌شد و همچنین به سبب آن که انتخابات ریاست جمهوری باید در سال 1949 انجام می‌شد، مشاورین اصلی ریاست جمهوری، ترومن را به اتخاذ سیاستی به نفع صهیونیست ها تشویق نمودند. مشاورین مزبور استدلال می‌کردند که جهت تضمین حمایت یهودیان در انتخابات، بویژه در نییویورک و به لحاظ جبران کمبودهایی که در اثر قیمومیت ایجاد شده بود، بدیهی است که ترومن از نظر یهودیان، در مورد تشکیل دولت اسراییل حمایت کند. سرانجام تلاشهای موفقت آمیز آنها به شناسایی دولت اسراییل از طرف ترومن انجامید.


شناسایی دولت اسراییل

در 14 مه 1948، اعلامیه دولت آمریکا مبنی بر شناسایی دولت اسراییل صادر گردید. ایالات متحده آمریکا، زمانی اعلامیه مزبور را صادر نمود که مجمع عمومی سازمان ملل در حال بررسی و گفتگو در مورد طرح قیمومیت بود. بنابراین، تصمیم‌گیرندگان کاخ سفید بدون توجه به نتایج بررسی سازمان ملل، دولت اسراییل را به رسمیت شناختند پس از آن که مسئولین اسراییلی، استقلال خود را اعلام کردند، رئیس جمهور آمریکا شناسایی رسمی دولت اسراییل را به عنوان دولت دوفاکتو اعلام کرد. این شناسایی سریع، از لحاظ زمانی واجد اهمیتی خاص بود. آقای والتر ایتان، مورخ و دیپلمات اسراییلی در این زمینه چنین بیان می‌کند:

«بدون شناسایی دولت اسراییل از طرف آمریکا، دولتی وجودنداشت. اگر دولتهای دیگر، اسراییل را به رسمیت نمی‌شناختند، موجودیت اسراییل از بین می‌رفت. پس شناسایی سریع دولت اسراییل از طرف دولتهای بزرگ دنیا واجد اهمیت خاص امنیتی برای اسراییل بود ... شناسایی توسط آمریکا، یک معجزه بود که به تولد دولت اسراییل انجامید.»

ترومن،‌ در واقع با حرکت سیاسی مبتنی بر نظر یهودیان آمریکا، واشنگتن را به عنوان یک مدافع همیشگی اسراییل معرفی کرد. تصمیم مزبور، بیانگر عدم توانایی ترومن در اتخاذ سیاست متعادل و ایجاد توازن در خواسته‌های یهودیان و مردم فلسطین بود؛ تصمیمی که همواره سیاست خاورمیانه‌ای آمریکا را در هاله‌ای از ابهام و سؤال قرار داد.

تصمیم ترومن، موجب بروز مخالفتهای گوناگون از طرف وزارت خارجه و مقامات رسمی دیگر شد. مخالفین، اقدام خیلی سریع رییس جمهور بیان کرد. از دیدگاه منتقدین، رییس جمهوری با چنین اقدامی به اهداف خود نمی‌رسیدو اعتماد عمومی او به تدریج سلب می‌شد.

علت اصلی مخالفت با تصمیم ترومن، را می‌توان افزایش خصومت اعراب، تشدید جنگ سرد و پیدایش بحران در خاورمیانه نام برد. از طرف دیگر، شناسایی سریع اسراییل از جانب واشنگتن در راستای تأمین منافع اصلی واشنگتن نبود.

همه افرادی که از اقدام سریع آمریکا مبنی بر شناسایی اسراییل حمایت کرده و یا مخالف آن بودند، معتقدند که تصمیم ترومن بر اساس دیدگاه های سیاست داخلی بود، نه در نظر گرفتن منافع ملی آمریکا. او اعتقادی به منافع ملی آمریکا نداشت. بدون تردید او باور داشت که شناسایی دولت اسراییل، ارتباطی با مسایل امنیت ملی و صلح جهانی ندارد. دیدگاه او این بود که سیاست اتخاذ شده، از طرف وی، نه تنها صدمه‌ای به سیاست داخلی و روند حاکم بر منافع ملی، وارد نخواد کرد، بلکه موضع آمریکا در صحنه بین‌المللی مستحکم می‌نماید، اما آنچه در شرایط فعلی مشخص شد، دیدگاه ترومن را نقض می‌کند. به علاوه، نتایج سالهای بعد از تأسیس اسراییل نشان می‌دهد که دفاع ترومن از تدسیس دولت اسراییل، به معنای عدم تلاش و توجه او در زمینه دولت عرب فلسطینی بود که در طرح تقسیم فلسطینی سال 1947 مورد توجه قرار گرفت.

سیاست و دیپلماسی ترومن، وضعیتی دو گانه و نقص هایی در اصول و عمل سیاست خاورمیانه‌ای آمریکا به جای گذاشت. رییس جمهور آمریکا خود را از لحاظ اصولی و نظری، به قطعنامه 181 متعهد کرده بود، اما در عمل، به تعهد خود عمل نکرد و به مسئله فلسطینی‌ها و دولت فلسطین توجهی نداشت و در ایجاد موازنه در استراتژی و خواسته‌های فلسطینی‌ها و اسراییلی‌ها شکست خورد. بنابراین، او مسوول بروز تشنج و بحران در خاورمیانه است.

در پی شناسایی اسراییل، رییس جمهور آمریکا، تصمیمات متعددی در جهت حفظ منافع دولت جدید اسراییل اتخاذ نمود. اولین تصمیم، دعوت رسمی رییس جمهور جدید اسراییل به آمریکا بود. در این ملاقات رسمی، دولت آمریکا متعهد شد که مبلغ 100 میلیون دلار وام در اختیار اسراییل قرار دهد و این تصمیم، با عنوان اعلامیه رسمی کاخ سفید مبنی بر پرداخت مبلغ مزبور مورد تأیید قرار گرفت. این، اولین قدم آمریکا در حمایت مالی از اسراییل بود. دومین تصمیم که بر خوشحالی اسراییلی‌های افزود، ایجاد رابطه دیپلماتیک میان اسراییل بود. دومین تصمیم که بر خوشحالی اسراییلی‌ها افزود، ایجاد رابطه دیپلماتیک میان اسراییل بود. دومین تصمیم که بر خوشحالی اسراییلی‌ها افزود ایجاد رابطه دیپلماتیک میان آمریکا و اسراییل ـ با تأسیس دفتر سیاسی در تل آویو ـ بود. به دنبال تصمیمات مزبور، کنوانسیون ملی دموکراتیک، طرحهای متعددی در حمایت از اسراییل ارایه کرد. اسراییلی‌ها و یهودیان آمریکا، از حمایت قوی صد در صد خرسند بودند. بنابراین، در انتخابات ریاست جمهوری سال 1948، در واقع، ارتباطی قوی بین یهودیان جامعه یهودیان آمریکا و حزب دموکرات ایجاد شد. گفتنی است که این، همان حزبی بود که تا اواخر دهه هفتاد در جهت حفظ منافع اسراییل گام برداشت. در زمینه پذیرش اسراییل در سازمان ملل متحد نیز، ایالات متحده آمریکا، تلاشهای زیادی به عمل آورد و سرانجام در 24 فوریه 1949، اسراییل به عضویت سازمان ملل در آمد. موضوع دیگر، لغو تحریم نظامی و ارسال اسلحه به اسراییل از طرف آمریکا بود. سیاستمداران آمریکا معتقد بودند که تحقق بخشیدن به چنین موضوعی، برابر با اعلام جنگ علیه اعراب است.

نتیجه اصلی سیاست آمریکا در شناسایی سریع اسراییل ـ بدون در نظر گرفتن حقوق فلسطینی‌ها ـ تبدیل جنگ داخلی در فلسطین به جنگ رسمی علیه اسراییلی‌ها بود. در پی تأسیس دولت اسراییل، حدود 770 هزار فلسطینی مسلمان و مسیحی آواره شدند. پس از پایان جنگ، اسراییل اجازه ورود این آوارگان را به فلسطین نداد و مسئله پناهندگان فلسطینی، یکی از مسایل عمده خاورمیانه گردید. بیشتر این پناهندگان در کمپهایی در سوریه، لبنان، اردن، غزه و ساحل غربی زیر نظر سازمان ملل اسکان داده شدند. اساس سیاست اسراییل، کاهش جمعیت اعراب در پی جنگهای مختلف بود. طبق تحقیقات انجام شده یکی از محققین اسراییل، 70 درصد 400 هزار فلسطینی به دنبال عملیات نظامی یهودیان، فلسطین را ترک کرده‌اند. و سرویس های امنیتی وزارت دفاع اسراییل چنین وضعیتی را تدیید می‌کنند. به غیر از حمله‌های نظامی آشکار علیه شهروندان فلسطینی که به وسیله نیروهای دفاع اسراییل سازماندهی می‌شد، ترورهای مختلفی تحت رهبری گروههای زیرزمینی، علیه فلسطینی‌ها انجام شد. فاحشترین و فجیعترین عملیات تروریستی یهودیان، کشتار بیش از 250 نفر از مردان و زنان سالخورده و کودکان در روستای دیر یاسین است. نتیجه این قتل و کشتار، پراکندگی جمعیت فلسطین بود. مناخیم بگین در کتاب خود می‌نویسد که چگونه کشتار دیر یاسین، بر ترس و وحشت اعراب افزود. جمعیت فلسطینی که خطر اصلی برای دولت اسراییل محسوب می‌گردید، از فلسطین آواره شدند. بگین این کشتار را گذر از تلخیها و نیل به شیرینها یاد می‌کند. او همچنین ادعا می‌کند کهترور ناشی از کشتار دیر یاسین، دولت جدید اسراییل را قادر ساخت تا به دور از مخالفتهای اعراب فلسطینی، موضوع خود را مستحکم نماید.

موضوع رسمی اسراییلی‌ها در مورد بازگشت پناهندگان، زمانی تحقق می‌یافت که اسراییل در مرزهای خود با تمام اعراب امنیت داشته باشد، اما مشخص بود که اسراییل هیچ‌گاه تمایلی به بازگشت فلسطینی‌ها به سرزمینشان را نداشت. در این راستا 949 قطعنامه شماره 194 سازمان ملل مبنی بر بازگشت فلسطینی‌ها به سرزمینشان و یا پرداخت غرامت به آنها عنوان کرد که مورد مخالفت اسراییل قرار گرفت. ایالات متحده آمریکا اگر چه به قطعنامه مزبور رأی داده بود، ولی در عمل، همانند قطعنامه 181 برای تحقق آن تلاشی نکرد.

بدین ترتیب، واشنگتن بار دیگر تضاد در تئوری و عمل سیاست خود را آشکار ساخت. با وجود مخالفت سازمان ملل متحد از طریق قطعنامه‌های متعدد و مخالفت دول عرب و خود فلسطینی‌های ساکن کشورهای عربی، تنها سیاستمداران کاخ سفید، مشوق سکونت فلسطینی‌ها در کشورهای عربی بودند.

از جانب اسراییل، بیت المقدس به عنوان بخشی جداندنی از دولت اسراییل محسوب می‌شد و حتی اسراییلی‌ها با بین‌المللی کردن این سرزمین ـ که در قطعنامه تجزیه فلسطین نیز آمده بود ـ مخالفت کردند. اسراییل، بیت المقدس غربی را در جنگ 1948 و بیت المقدس شرقی را در ژوئن 1967، تصرف و اعلام کرد که قدس به عنوان شهری یکپارچه و پایتخت ابدی اسراییل است. دولت اسراییل در سال 1980 به طور رسمی بیت المقدس شرقی را ضمیمه خود کرد. ایالات متحده آمریکا در این زمینه، سیاست مشخصی که بیانگر نقش یک قدرت بزرگ مداخله کننده باشد، از خود نشان نداد، اما بر خلاف اصول اعلام شده خود، در صدد برآمد تا به اسراییل رسمیت بخشد. سیاست واشنگتن در این زمینه، مخالف سیاست سازمان ملل بود.

نتیجه گیری

این بحث مشخص می‌کند که حمایت آمریکا از ایجاد دولت اسراییل، به طور اساسی و بنیادی مبتنی بر دیدگاههای سیاسی داخلی بود، نه بر اساس محاسبات مربوط به منافع ملی آمریکا. در واقع، اکثریت وسیع تصمیم‌گیرندگان کاخ سفید، حمایت آمریکا را از ایجاد دولت یهود در سرزمین فلسطین متضاد با منافع حیاتی تمامی آمریکا تلقی کردند. کلید فهم این موضوع را که چگونه و چرا تصمیمات اساسی در مورد مسئله فلسطین در سال 48ـ1947 اتخاذ شد، می‌توان در نقش رییس جمهور آمریکا به عنوان بازیگر اصلی روند تصمیم‌گیری یافت. نکته جالب توجه در این زمینه، این است که تصمیمات ترومن در مورد مسئله فلسطین، بدون نظرات مشورتی و یا اجماع کنگره گرفته شد و به طور کامل با توصیه‌های مقامات رسمی وزارت خارجه و وزارت دفاع در تضاد بود. این مطلب، بیانگر این است که گر چه تصمیم‌گیری در زمینه سیاست خارجی، مربوط به وزارت خارجه است، اما رییس جمهور، تصمیم نهایی را اتخاذ می‌کند.

در حقیقت، می‌توان گفت که یک سنت دیرینه در تثبیت نقش کلیدی رییس جمهور در تاریخ سیاستگذاری آمریکا وجود دارد که در نیمه دوم قرن بیستم، این نقش، قوت بیشتری پیدا کرده است. کنگره، در حقیقت، نقش اساسی و ابداعی ندارد و بیشتر، دارای نقش انفعالی است، اما در زمینه حمایت مالی تصمیماتخارجی، نقش اساسی ایفا می‌کند و این نقش از جهت قدرت قانونی آن و نفوذ و قدرت سیاسی لابی طرفدار اسراییل در آن می‌باشد. چنین روندی همواره در سیاست خارجی آمریکا نسبت به خاورمیانه حاکم بوده است و بویژه در دوره پس از جنگ 1967، خیلی برجسته و چشمگیر می‌نمود، اما هیچ رییس جمهوری مانند ترومن در اتخاذ تصمیمات مربوط به سیاست خاورمیانه‌ای آمریکا مستقل عمل نکرده است. اگر چه هنری کسینجر، مشاور امنیت ملی نیکسون در طول سالهای 74ـ1969 نیز دارای چنین نقشی بوده است.

بدین ترتیب، وقتی که سخن از گفتگو درباره آمریکا و اسراییل می‌شود، این نکته را نمی‌توان انکار کرد که چنین روابطی، ریشه در سیاست داخلی آمریکا دارد و می‌توان گفت که هیچ یک از دولتمردن آمریکا نتوانسته است از طریق قرار دادن اسراییل به عنوان سرمایه استراتژیک برای ایالات متحده آمریکا در جهت منافع ملی آمریکا در خاورمیانه جامه عمل بپوشانند. انگیزه‌های ترومن صد در صد برگرفته از محاسبه‌های سیاست داخلی آمریکا است. چنین عملکردی به طور چشمگیر و مؤثر، موقعیت این کشور را در خاورمیانه متزلزل ساخت و موجب تیرگی روابط آمریکا با اعراب و تضعیف سیاست واشنگتن در صحنه بین الملل گردید. پیدایش اسراییل، به درگیری بین فلسطینی‌ها و یهودیان منجر گردید که سالها خشونت، بی‌ثباتی و جنگ را در خاورمیانه به دنبال داشت و منطقه را به صحنه درگیری قدرتهای بزرگ تبدیل کرد. اعراب به لحاظ حفظ منافع امنیتی خود در قبال اسراییل، روابط خود را با روسیه تحکیم بخشیدند. علاوه بر این، نقش آمریکا در پیدایش دولت اسراییل و حمایت های بعدی او از دولت جدید، به مخالفت افکار عمومی اعراب با سیاست واشنگتن و ایجاد موانع پی در پی برای حفظ منافع ملی آمریکا در جهان عرب منجر گردید.

اوج درگیری میان فلسطینی‌ها و یهودیان در جنگ، میان ناسیونالیستهای فلسطینی و ناسیونالیستهای یهودی بود که هر دو مدعی سرزمین فلسطین بودند. ایالات متحده آمریاک در این درگیریها، تنها و کاملا از یک گروه ـ یعنی یهودیان ت حمایت کرد. چنین سیاستی، عملکرد و بازگیری آمریکا را به عنوان قدرتی بزرگ در اتخاذ استراتژی گروههای درگیر، مورد سؤال قرار داد. سؤال اساسی این است که چرا و چگونه فلسطینی‌ها ـ که خانه و سرزمین خود را از دست دادند و وضعیت امن را وانهادند و از سرزمینی که به آن علاقه تاریخی و فرهنگی داشتند، آواره شدند، مشروعیت تشکیل دولت را از دست دادند، ولی مهاجرت یهودیان از تمام دنیا به سرزمین فلسطین به عنوان یک حق قانونی قلمداد گردید. بنابراین، جای تعجب نیست که اعراب با تشکیل دولتی بیگانه در قلب مرزهایشان مخالفت می‌کردند. اگر چه دول عرب به تدریج در صدد پذیرش اسراییل به عنوان واقعیتی تحمیلی هستند و از سال 1982 همه آنها چنین تمایلاتی را در زمینه ایجاد صلح با اسراییل، ابراز کردند، اما فلسطینی‌ها همچنان آواره هستند و در دنیا مورد تبعیض قرار گرفته‌اند. تلاش اسراییلی‌ها در عدم شناسایی ومشروعیت خودمختاری فلسطینی‌ها و وارد نمودن سیاستمداران واشنگتن به انکار ناسیونالیستهای فلسطینی و حتی بازداشتن آمریکایی‌ها از گفتگو با رهبران فلسطینی، تراژدی بزرگی در سیاست خارجی آمریکا محسوب می‌گردد.

در خاتمه، در پی سیاست انهدام اسراییل که پس از جنگ 1948 بین اعراب قوت گرفت، ایالات متحده آمریکا به این نتیجه رسید که نسبت به حفظ امنیت و حیات اسراییل، تعهد اخلاقی داشته باشد. چنین تعهدی، به عنوان جزئی از منافع ملی آمریکا محسوب می‌گردید. تعهد مزبور، در عمل، تفوق کامل نظامی اسراییل را در قبال تمامی دنیای عرب، تضمین نمود. در خلال دهه 1950، واشنگتن، زمینه چنین تفوقی را از طریق تشویق فرانسه، کانادا و سایر کشورهای غربی در تأمین تسلیحات نظامی اسراییل با حمایت مالی آمریکا به وجود آورد. نتیجه چنین سیاستی، برتری کامل نظامی اسراییل بود که به عنوان ابزاری در جهت اهداف توسعه طلبانه در اختیار اسراییلی‌های قرار گرفت و اسراییل قوی توانست با در دست گرفتن تسلیحات مدرن و قدرت نظامی از طریق سیاست بازدارندگی متکی به توان نظامی، ابتکار «سیاست چانه زنی» را در گفتگوهای صلح خاورمیانه به عهده گیرد، اما تحقق چنین امری، نه تنها منافع آمریکا را تأمین نکرد، بلکه به جنگ و تشدید بحران در خاورمیانه منجر گردید.

نکته : اسرائیل سیاست آمریکا فلسطین خاورمیانه

بسم الله الرحمن الرحیم

چکیده: روند سیاست و دیپلماسی آمریکا در ایجاد دولت اسراییل و پیامدهای چنین سیاستی در این مقاله، مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهد گرفت. فرضیه این نوشتار این است که حمایت آمریکا از تشکیل دولت اسراییل به طور اساسی مبتنی بر ملاحظات سیاسی داخلی بوده و توجه به منافع ملی آمریکا در سیاست واشنگتن، دارای نقش اصلی نبوده است. به عبارت دیگر، سیاست آمریکا در روند پیدایش اسراییل در راستای منافع آمریکایی‌ها نبوده است.
__________________________________--

مقدمه
پس از جنگ جهانی دوم، ایالات متحده آمریکا به عنوان بزرگترین قدرت در نظام بین الملل ظاهر شد. پیش از آن، سیاست خارجی این کشور بسیار محدود بود، ولی پس از جنگ، واشنگتن در ابعاد سیاسی و نظامی در جهان فعال شد. تصمیم گیرندگان صاحب منصبان آمریکایی در زمینة تحولات جدید جهانی و جایگاه ایالات متحده آمریکا در آن، خاورمیانه را به عنوان منطقه‌ای دارای اهمیت حیاتی و اساسی برای بازیگری جهانی خود انتخاب کردند، علت اساسی این انتخاب، به لحاظ وجود ذخایر نفت، موقعیت استراتژیک و جغرافیایی و مزایای بالقوه تجاری بود.

در سال 1947، خاورمیانه، شاهد حرکت وجنبش صهیونیست‌هایی بود که تلاش خود را برای ایجاد دولت یهود در سرزمین فلسطین متمرکز کرده بودند. در مقابل، فلسطینی‌ها و دولتهای عرب به مقاومت خود در برابر اهداف توسعه طلبانه و غیر قانونی اسراییل می‌افزودند. انگلیس که از سال 1921، بزرگترین قدرت خارجی و اصیل‌ترین مداخله کننده محسوب می‌گردید، در این زمان توانایی مدیریت بحران خاورمیانه و بررسی این مشکل را در سازمان ملل از دست داده بود. بنابراین، ایالات متحده آمریکا به عنوان بازیگر اصلی و قدرت سوم مداخله کننده در درگیری های منطقه‌ای به میدان آمد. واشنگتن از طریق اعمال نفوذ خود، طرح تجزیه فلسطین را به صورت قطعنامه‌ای در سازمان ملل به تصویب رساند. در گستره عمل، تصمیم دولتمردان واشنگتن در حمایت از طرح مزبور، به شناسایی دولت اسراییل از جانب آمریکا منجر شد. چنین تصمیمی، سیاست آینده ایالات متحده آمریکا را در خاورمیانه تحت تاثیر قرار داد. روند سیاست و دیپلماسی آمریکا در ایجاد دولت اسراییل و پیامدهای چنین سیاستی در این بخش، مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهد گرفت. فرضیه این نوشتار این است که حمایت آمریکا از تشکیل دولت اسراییل به طور اساسی مبتنی بر ملاحظات سیاسی داخلی بوده و توجه به منافع ملی آمریکا در سیاست واشنگتن، دارای نقش اصلی نبوده است. به عبارت دیگر، سیاست آمریکا در روند پیدایش اسراییل در راستای منافع آمریکایی‌ها نبوده است.

ظهور بحران در فلسطین

در سال 1947، فلسطین یکی از مهمترین مناطق درگیری در صحنة بین الملل و بویژه خاورمیانه بود. روابط اعراب ـ یهود، انگلیس ـ یهود، و انگلیس ـ اعراب به طور مشخص و جدی رو به انحلال و تیرگی بود. انگلیسی‌ها به جهت دادن قولهای متناقض به اعراب و یهودیان در زمینه اسکان فلسطینی‌ها، به تدریج در حال از دست دادن موقعیت و نفوذ سیاسی خود در منطقه به عنوان قدرتی بزرگ بودند، و نفوذ لندن در خاورمیانه در پی جنگ جهانی دوم مورد سؤال قرار گرفته بود. دولت انلگیس در مقابل خواسته‌های اسراییل مبنی بر تشکیل دولت یهود بی تفاوت به نظر می‌رسید.

در این شرایط پیچیده و وضعیت حاکی از زوال قدرت انگلیس در منطقه خاورمیانه، ایالات متحده آمریکا به عنوان بازیگر و قدرت اصلی خارجی در حل بحران فلسطین تجلی نمود. پیش از این دوره، ایالات متحده آمریکا دارای پایگاه مناسبی در دنیای عرب بود. سیاست به اصطلاح دفاع از ملل در حال رهایی از استعمار، موقعیت مناسبی را جهت تحکیم و گسترش نفوذ آمریکا در منطقه خاورمیانه به وجود آورده بود. از طرف دیگر، نتیجه تلاش و کمک آمریکا در زمینه مسایل آموزشی و فعالیت مسیونرهای فرهنگی و عدم همکاری آمریکا در امور امپریالیستی و استعمال انگلیس، اغلب کشورهای عربی به واشنگتن به عنوان مدافع سیاست خودمختاری، حقوق بشر و آزادی های دموکراتیک می‌نگریستند.
با وجود همه این مسایل و کناره‌گیری و عدم مداخله آمریکا در مسأله فلسطین، سیاستگذاران کاخ سفید در زمینه تشکیل دولت یهود و اسکان یهودیان در سرزمین فلسطین بی‌تفاوت نبودند. به عنوان نمونه، در 21 سپتامبر 1992، کنگره آمریکا یک بیانیه مشترک در زمینه حمایت از اسکان یهودیان در فلسطین را به تصویب رساند. و در مه 1943، فرانکلین روزولت، رییس جمهور آمریکا، پادشاه عربستان سعودی را متقاعد ساخت که به اعراب و یهودیان فرصت کافی داده شود تا دیدگاه های خود را قبل از هر نوع تصمیم‌گیری در زمینه حل مسأله فلسطین بیان کنند. در ژانویه 1944، بیانیه‌های مشابه در مجلس نمایندگان آمریکا و قطعنامه‌های مبنی بر حمایت آمریکا از تأسیس دولت اسراییل در سرزمین فلسطین صادر شد.

یادآور می‌شود که به لحاظ شرایط خاص نظام بین الملل و مخالفت اعراب با ایجاد دولت یهود در قلب سرزمین اعراب، وزارت دفاع آمریکا کنگره را مجبور کرد تا به طور موقت از اجرای قطعنامه‌های مذکور جلوگیری نماید، اما در ماه اکتبر 1944، وزیر دفاع آمریکا، هنری ال استینچ، از موضع قبلی خود مبنی بر مخالفت با قطعنامه‌های حمایت از اسراییل، عقب نشینی کرد و اعلام نمود به لحاظ آن که ملاحظات سیاسی بر امور نظامی برتری دارد موضوع باید بر اساس اولویت های سیاسی ـ نه نظامی ـ مورد توجه و بررسی قرار گیرد. قطعنامه‌های مزبور دوباره به کنگره برگردانده شد، اما اجرای دوباره آن به تاخیر افتاد و در نهایت، به مداخله وزارت امور خارجه منجر شد. وزارت امور خارجه نگران عکس العملهای دیپلماتیک و سیاسی از طرف گروههای مخالف اسراییل بود و استدلال نمود که تصویب قطعنامه‌های مزبور در شرایط فعلی مبنی بر وضعیت عمومی بین المللی غیر عاقلانه است. در نتیجه، قطعنامه‌های مزبور برای همیشه کنار گذاشته شد. مسأله حمایت آمریکا از تشکیل دولت یهود و اسکان یهودیان در سرزمین فلسطین در زمان ترومن نیز مورد تأکید قرار گرفت. در این زمینه، ترومن، نامه‌ای به پادشاه عربستان سعودی مبنی بر حمایت ریاست جمهوری آمریکا از مهاجرت یهودیان به سرزمین فلسطین نوشت:

«در پی جنگ جهانی دوم، مردم آمریکا از روند اسکان یهودیان در فلسطین حمایت کردند. بنابراین، کاملا طبیعی به نظر می‌رسد که دولت آمریکا از ورود یهودیان آواره اروپا به خاک فلسطین حمایت کند و هدف این حمایت، تنها پناه دادن آنها نبود، بلکه تشکیل وطن ملی یهود را نیز شامل می‌شود.»

این که موضع ترومن تا چه حدی طبیعی بود، خود جای بحث دارد، اما برخی از مقامات رسمی آمریکایی، مخالف این موضعگیری بودند. دو نفر از نمایندگان آمریکایی که در کنفرانس صلح پاریس شرکت داشتند، در زمینه مهاجرت بی قید و شرط یهودیان به فلسطین که نتیجه آن تبدیل دولت فلسطین به دولت یهود بود هشدار دادند. از دیدگاه این دو نماینده آمریکایی، گر چه برخی از برنامه و طرحهای یهودیان قابل توجیه بود، اما موضوع اسکان یهودیان در سرزمینی دیگر که متعلق به آنها نبود، غیر منطقی به نظر می‌رسید. بنابراین، پیشنهاد آنها این بود که فلسطین به عنوان بخشی از سوریه باقی بماند و تنها بخش محدودی از برنامه‌های صهیونیست‌ها به اجرا درآید. اما علی رغم چنین مخالفت هایی، در دهه 1940، ایالات متحده آمریکا زیر نظر ترومن، متعهد به دفاع از صهیونیست‌ها در درگیری با فلسطینی‌ها شد. سیاست مزبور واشنگتن، سبب تشدید مخالفت افکار عمومی اعراب علیه آمریکا شد. بدین ترتیب، آمریکا حمایت خود را بین اعراب به عنوان قدرتی بزرگ و مداخله کننده از دست داد. در سال 1947، بریتانیا، موضوع فلسطین را در سازمان ملل مطرح نمود که به لحاظ نفوذ سیاسی آمریکا، بحران در خاورمیانه اوج گرفت و به درگیری نظامی در فلسطین انجامید. بدین ترتیب، نه تنها مداخله آمریکا به عنوان یک قدرت بزرگ، آرامش و ثباتی را به همراه نداشت، بلکه به جنگ و بحران در منطقه منجر شد. این، اولین مرحله از پیامد سیاست خاورمیانه‌ای واشنگتن بود که باعث تشدید کشمکشهای منطقه‌ای شد.


سازمان ملل متحد و مسأله فلسطین

سازمان ملل متحد، یک کمیته خاص مرکب از 11 عضو جهت بررسی واظهار نظر در زمینه درگیری بین فلسطین و یهود تعیین نمود. اعضای مزبور از نمایندگان کشورهای استرالیا، کانادا، چکسلواکی، گواتمالا، هند، ایران، هلند، پرو، سوی، اروگوئه و یوگسلاوی بودند که موظف شدند راه حلی برای بحران فلسطین ارایه دهند. اگر چه اعضای این کمیته بر سر اصول مشخص عمومی به توافق رسیدند، اما برای ارایه پیشنهادی مشخص موفق نبودند. بنابراین، دو طرح متفاوت را جهت حل بحران فلسطین ارایه کردند. در طرح اول ـ که اقلیت اعضا آن را قبول داشتند ـ پیشنهاد شده بود که انگلیس برای مدت یک سال در فلسطین باقی بماند و یک دولت فدرال مرکب از دولت های یهود و عرب تشکیل دهد و قدس به عنوان پایتخت انتخاب گردد. طرح دوم ـ که مورد قبول اکثریت اعضا بود ت اصل تجزیه فلسطین را مطرح می‌ساخت. بر اساس این طرح، فلسطین به دو دولت یهود و عرب تقسیم می‌شد که هر یک از دولت های نامبرده از نظر امور سیاسی مستقل و از نظر امور مالی و واحد پولی، مشترک بودند. طبق طرح دوم، قدس به عنوان یک منطقه بین المللی، تحت حمایت سازمان ملل متحده اداره می‌شد.

از آنجایی که هیچ یک از طرحهای نامبرده، منافع اعراب را تأمین نمی‌کرد و در جهت مخالفت با حاکمیت ملی فلسطینی‌ها بود، این دو طرح از طرف دنیای عرب مورد مخالفت کامل قرار گرفت، اما از طرف دیگر، اسراییلی‌ها طرح دوم، یعنی طرح تقسیم فلسطین را پذیرفتند و آن را اساس دیپلماسی خود قرار دادند. حزب کارگرصهیونیست ها به همراه دیوید بن گورین، با قدرت تمام از طرح جداسازی و تجزیه فلسطین حمایت کردند. آنها مطمئن بودند از آنجایی که اعراب، طرحهای سازمان ملل را نخواهند پذیرفت، بنابراین، این خطر که مرزهای طرح تجزیه (مرزهای فسطین)، مرزهای اسراییل خواهد بود، وجود ندارد.

موضوع بدیهی در دیپلماسی اسراییل این بود که آنها طرح تجزیه فلسطین را تنها به عنوان وسیله‌ای جهت تشکیل دولت یهود به کار گرفته بودند و مطمئن بودند که در آینده از طریق جنگ و توسل به قوه قهریه، تمام مرزها را از دولت فلسطین خواهد گرفت. نخست وزیر اسراییل در این زمینه چنین می‌گوید: «قطعا بین ما جنگی رخ خواهد داد و در میان جنگ، مرزها تغییر خواهد کرد.» ایالات متحده آمریکا نیز در دفاع از دو طرح پیشنهادی و این که چه موضعی را اتخاد نماید، مردد بود و در این مورد، دو گانگی مشخصی بین تصمیم گیرندگان واشنگتن وجود داشت. در واقع، موضوع این بود ایا تأسیس دولت اسراییل در سرزمین فلسطین با توجه به مخالفت اعراب و منافع حیاتی آمریکا در دنیای عرب، در واقع در راستای نافع ملی آمریکا است یا خیر؟ در این مرحله، سیاستگذاران و تصمیم گیرندگان سیاست خارجی آمریکا، باید واقع بینانه‌تر به قضیه می‌نگریستند تا به مشکلاتی که بعد با آن مواجه شدند، دچار نمی‌شدند.



نگرانی جهانی آمریکا: ارتباط منطقه‌ای خاورمیانه و منافع ملی آمریکایی‌ها

به لحاظ شرایط و ایستارهای خاص حاکم بر نظام بین الملل، ضروری است که دخالت آمریکا در خاورمیانه طی سالهای 48 ـ 1947، در چارچوب وسیع بین المللی مورد بحث قرار گیرد. برای بیشتر دولتمردان آمریکا، سیاست واشنگتن در منطقه، تحت تأثیر موقعیت و سیاست قدرتهای بزرگ بود. این گروه اعتقاد دارند که ایالات متحده آمریکا باید بر اساس سیاست و مواضع دولتهای بزرگ، عملکرد سیاست جهانی خود را تکوین کرده و توسعه دهد، اما برخی دیگر از گروههای درگیر تصمیم‌گیری در سیاست خارجی آمریکا معتقد بودند که سیاست داخلی باید از منافع ملی برگرفته شود. پس از جنگ جهانی دوم، آمریکا و شوروی به عنوان دو قدرت بزرگ در صحنه بین المللی ظاهر شدند. طولی نکشید که اتحاد زمان جنگ میان این دو قدرت، به سرعت به جنگ سرد تبدیل شد. آمریکا و شوروی هر دو دارای منافعی در خاورمیانه بودند که تضاد منافع آنها در چارچوب جنگ جهانی برای اغلب مقامهای رسمی آمریکا مشکل اساسی ایجاد کرده بود. اهداف اصلی سیاست خارجی آمریکا در دوره بعد از جنگ جهانی دوم، برگرفته از مفهوم منافع ملی بود که عبارت بودند از:

1ـ جلوگیری از نفوذ کمونیسم

2ـ توسعه بانک ها و شرکتهای تجاری

هر دوی این اهداف، ارتباط مستقیم با خاورمیانه داشت. علاوه بر این، در سالهای بعد از جنگ، دیدگاه حاکم و اصلی اتحاد جماهیر شوروی در چرخه سیاست خارجی، دولت انقلابی جهانی بود که منطبق با نظام بین المللی بوده و بر جهان حاکمیت داشته باشد. این نظر و نفوذ روس‌ها در مرزهای خارج از شوروی، تهدید بر ضد منافع آمریکا محسوب گردید. بنابراین، ایالات متحده آمریکا دخالت خود را به طور فعال در تمام نقاط جهان ـ بویژه خاورمیانه ـ گسترش داد. بدین ترتیب، هر نقطه از جهان که با مشکلی روبه رو می‌شد، از مداخله سیاسی و نظامی آمریکا در امان نبود.

جنگ داخلی در یونان، مصداق یکی از این سیاست ها بود. واشنگتن، مسکو را از بابت کمک و تشویق گروه چپ محکوم نمود و سیاست بازدارندگی خود را تا حد «دکترین ترومن» وسعت بخشید. اساس سیاست بازدارندگی ترومن، کمک به ملت های جهان سوم، جهت حفظ وحدت و حاکمیت ملی ضد حرکت های متجاوزانه و تحمیل حکومت های استبدادی بود. در راستای دکترین ترومن، مبلغ 400 میلیون دلار کمک به یونان و ترکیه به عنوان اولین قدم در سیاست جدید بازدارندگی از طرف آمریکا، تضمن شد. در 5 ژوئن 1947، جرج مارشال، وزیر امور خارجه آمریکا درخواست کمک مالی زیادی برای بازسازی اروپا نمود. کنگره آمریکا طرح مزبور را مورد تأیید قرار داد و مبلغ 12 میلیون دلار به آن اختصاص داد.

اما هدف اصلی تصمیم گیرندگان واشنگتن از کمک های مالی، فرهنگی و غیره، تحکیم نفوذ‌ آمریکا در تمام نقاط جهان به ویژه منطقه استراتژیک خاورمیانه بود. آنچه که بعدها مشخص شد، بیانگر این مطلب است که سیاستگذاران کاخ سفید، نه تنها انگیزه دفاع از حقوق بشر را نداشتند، بلکه در صدد تثبیت منافع شخی خود بودند. به عنوان مثال، سیاست خارجی آمریکا در ایران به مبارزه علیه روحانیت و اسلام متمرکز گردید و مشخص شد که آمریکا نه تنها نگران منافع ملتها نیست، بکله سیاست آن در زمینه مخالفت با باورهای ملی مردم است.

با گسترش و شدت جنگ سرد، سیاستمداران آمریکایی تلاش کردند تا سیاست مداخله‌گرایانه خود را در تمام نقاط دنیا از جمله در زمینه حل بحران فلسطین توسعه دهند. در این مورد، سیاست داخلی از عوامل اساسی بود که بر تصمیمات ترومن در مورد تأسیس دولت اسراییل اثری بسیار روشن داشت. در واقع، سؤال اساسی این است که آیا ترومن به نتایج دراز مدت بین المللی برای منافع آمریکا در زمینه سیاستش نسبت به فلسطین اندیشیده بود یا تنها تحت فشار موقعیت خاص حاکم قرار گرفته بود؟

گرچه ترومن از نظر ایدئولوژیک، به صهیونیسم متعهد نبود، از ایده اسکان یهودیان در سرزمین فلسطین حمایت می‌کرد و با توجه به عکس العمل گروه های طرفدار اسراییل در آمریکا و بر اساس سیاست داخلی، بعدها طرفدار شدید اسراییلی‌ها شد. او در این زمینه خطاب به مسوولین وزارت خارجه گفت:

«آقایان من متأسفم. اما باید به صدها هزار نفر که منتظر موفقیت صهیونیست‌ها هستند، پاسخ دهم.»

به نظر می‌رسد ترومن در ظاهر، نگران مسایل حقوق بشر یهودیان در سراسر جهان بود، اما به مشکلات حقوق بشر ناشی از سیاست خود در مورد مردم فلسطین توجه نمی‌کرد. علاوه بر این، در زمینه‌ نگرانی های ترومن در مورد حقوق بشر این سئوال مطرح می‌شود که چرا او اجازه اسکان یهودیان پناهنده «کشتار همگانی» را در قلمروی ایالات متحده آمریکا نداد؟

بنابراین، دخالت آمریکا به عنوان قدرت بزرگ در جهت حفظ و حمایت از قدرت کوچک منطقه‌ای، شکست او را در مدیریت بحران ها منطقه‌ای نشان می‌دهد.

طرح تقسیم فلسطین و پیامدهای آن

پس از آن که گفتگوها در مورد فلسطین شدت یافت و انگلیس در این مورد کناره‌گیری نمود، رییس جمهور آمریکا به طور کامل دخالت خود را در این زمینه آشکار نمود و سیاست دفاع از اسراییل وتشکیل دولت اسراییل را به طور آشکار اعلام نمود. وی در این باره می‌گوید:

«هدف، حالا و بعدها، تحقق اعلامیه‌ بالفور و نجات قربانیان نازی است. سیاست آمریکا بنابر تأمین صلح و تأسیس دولت یهود و اسکان یهودیان اروپا در آن است.»

اوج دخالت ترومن در دفاع از صهیونیست‌ها در امور سیاسی از پاییز سال 1946 آغاز شد. انتخابات کنگره آمریکا در نوامبر همان سال که منجر به پیروزی دموکرات ها شد، زمان خوبی برای ترومن بود که سیاست خود را در مورد برنامه صهیونیسم به خوبی به اجرا درآورد. او در یوم کیپور (یکی از روزهای مذهبی یهودیان، روز غفران و آمرزش که در دهه اول ماه اکتبر واقع می‌شود) بیانیه‌ای صادر نمود و در این بیانیه به مسأله مهاجرت یهودیان به فلسطین اشاره کرد و تأسیس دولت اسراییل را در خاک فلسطین مورد تأیید قرار داد.

با آن که رییس جمهور و برخی از مشاوران سیاسی وی تمایل به حمایت از اسراییل داشتند، بیشتر بازیگران اصلی مسوول در تصمیم‌گیری سیاست خارجی، با سیاست مزبور مخالف بودند. بیشتر افراد تصمیم گیرنده در وزارت خارجه ـ بویژه بخش امور خاور نزدیک و بخش سیاستگذاری و خود وزیر خارجه با نظر تاسیس دولت اسراییل مخالف بودند آنها استدلال می‌کردند که روابط حسنه با اعراب ابزار تحکیم نفوذ انگلیس در خاورمیانه بود. حال پس از پایان دوران حاکمیت انگلیس و روی کار آمدن آمریکا به عنوان قدرت حاکم و بزرگ منطقه، واشنگتن باید روابط خود را با اعراب محکم می‌نمود. عمده‌ترین نگرانی وزارت امور خارجه آمریکا این بود که دفاع آمریکا از برنامه یهودیان، فرصت مناسبی را برای نفوذ روس‌ها در خاورمیانه فراهم خواهد آورد و ایجاد اتحادی میان مسکو و اعراب، در دسترسی به آمریکا به بازار نفت منطقه، مانع بزرگی ایجاد خواهد کرد. بر اساس استدلال و نظرات برخی از صاحبنظران وزارت امور خارجه، دفاع از سیاست اسکان یهودیان در سرزمین فلسطین و تدسیس دولت اسراییل، خلاف اصل خود مختاری فلسطینی‌های عرب خواهد بود و چنین سیاستی در صورت عملی شدن، سبب عدم ثبات و بی‌نظمی در کل منطقه خاورمیانه خواهد شد.

تنها وزارت امور خارجه نبود که مخالف تشکیل دولت اسراییل در سرزمین فلسطین بود، بلکه وزارت جنگ و ستاد مشترک ارتش نیز با چنین اقدامی مخالف بودند. بر اساس نظرات ستاد مشترک ایالات متحده آمریکا، برای اسکان فوری یکصد هزار یهودی اروپایی در داخل خاک فلسطین، باید از نیروهای نظامی استفاده می‌شد که چنین وضعیتی، مستلزم ایجاد تعهد و هزینه برای آمریکا بود. آنها استدلال می‌کردند از هر اقدام مشکل افرین در فلسطین باید اجتناب کرد. ستاد مشترک نیز همانند وزارت خارجه هشدار داد که در صورت مخالفت اعراب با سیاست خاورمیانه‌ای آمریکا در فلسطین، اعراب، وجوه مشترک خود را با شوروی توسعه دهند و مسکو جایگزین واشنگتن به عنوان قدرتی بزرگ در منطقه گردد. بدین ترتیب، در زمینه دسترسی غرب به نفت نتایج منفی پدیدار می‌شود.

بسم الله الرحمن الرحیم

پژوهشگر: حامد فرهادی

چکیده: صرف نظر از عقاید خرافی، کفرآمیز و ضداسلامی‌ موجود در بهائیت، واقعیتی که راه هرگونه توجیه و استدلال را برای عدم برخورد قاطع با این فرقه می‌بندد، پیوند بهائیت با صهیونیسم است که گویا چندان مورد توجه مسئولان کشور قرار ندارد. چه خطری بالاتر از اینکه سرسپردگان اسرائیل نه در فلسطین اشغالی که در بیخ گوش خودمان مشغول به فعالیت باشند و نه تنها با آنها برخورد نشود، بلکه از سوی برخی دستگاههای کشور به آنها آزادی عمل داده شود...
______________________________________

در چند سال گذشته از گوشه و کنار کشور خبرهای خلاف انتظاری در مورد فعالیتهای فرقه بهائیت شنیده می‌شود که نمونه آخر آن نامه پراکنی بی پروای این فرقه در داخل کشور با محتوای مظلوم‌نمایانه است. گویا فشار سازمانهای بین‌المللی به اصطلاح مدافع حقوق بشر و دولتهای غربی بر دولتمردان ما اثر کرده و آنها را در برخورد با این فرقه دچار تردید و سستی کرده است.
با اینهمه، صرف نظر از عقاید خرافی، کفرآمیز و ضداسلامی‌ موجود در بهائیت، واقعیتی که راه هرگونه توجیه و استدلال را برای عدم برخورد قاطع با این فرقه می‌بندد، پیوند بهائیت با صهیونیسم است که گویا چندان مورد توجه مسئولان کشور قرار ندارد. چه خطری بالاتر از اینکه سرسپردگان اسرائیل نه در فلسطین اشغالی که در بیخ گوش خودمان مشغول به فعالیت باشند و نه تنها با آنها برخورد نشود، بلکه از سوی برخی دستگاههای کشور به آنها آزادی عمل داده شود؟
بنابراین، به بیان شمه‌ای مختصر از وابستگی فرقه بهائیت به صهیونیسم می‌پردازیم با این امید که مسئولان امنیتی و قضایی کشور با در نظر داشتن این وابستگی در خشکاندن ریشه‌های فاسد این فرقه وسواس بیشتری نشان دهند:
1ـ مرکز فرقه بهائیت و اماکن به اصطلاح زیارتی آن در فلسطین اشغالی و بخصوص شهرهای «عکا» و «حیفا» واقع شده است. سالها پیش، بابیان بهایی (بهائیان) جسد علی محمد شیرازی اولین خدا و پیامبر خویش را به اسرائیل منتقل کردند و با همکاری و مساعدت رژیم صهیونیستی بارگاه باشکوهی برای او بنا کردند. در این خصوص اشاره به خبر زیر به نقل از مطبوعات مناسب است:
«سه‌شنبه اول خرداد 1380 در سالروز رحلت حضرت رسول اکرم(ص) رژیم اشغالگر قدس بار دیگر به جهان اسلام اهانتی گستاخانه نمود. سران رژیم صهیونیستی با راه اندازی جشن و پایکوبی برای تجمعی از فرقه ضاله بهائیت یک ساختمان دویست و پنجاه میلیون دلاری را به عنوان پایگاه جهانی بهائیت در ارتفاع «کرمل» شهر «حیفا» افتتاح نمودند.
ساخت این مجموعه عظیم ساختمانی با حمایت مستقیم اسحاق رابین، نخست‌وزیر معدوم رژیم صهیونیستی، از سال 1372 و زیر نظر دو بهایی فراری ایرانی به نامهای مهندس حسین امانت و دکتر فریبز صهبا تحت شدیدترین تدابیر امنیتی آغاز شد. این تصمیم پس از برگزاری اجتماع سراسری سال 1992 سران فرقه بهائیت در نیویورک زیر نظر «سیا»، «اینتلیجنس سرویس» و «موساد» با هدف ایجاد قوس یا زیارتگاه متناسب با شأن پیامبر دیانت بابی در مدفنش به مسئولان رژیم اشغالگر فلسطین ابلاغ شده بود. ارکستر سمفونیک اسرائیل در این مراسم حاضران را که در میان آنها مسئولان سیاسی، اقتصادی و امنیتی صهیونیستها و برخی چهره‌های شناخته شده بهائیت در آمریکا و اروپا نیز دیده می‌شدند، جهت دعا و نیایش همراهی می‌کرد.
نکته مهم و قابل توجه در این تجمع، حضور خبرنگاران رادیو و تلویزیون‌های مختلف جهان برای ایجاد پوشش علنی صوتی و تصویری افتتاح این کاخ می‌باشد. از جمله محورهایی که برگزارکنندگان مراسم از کانال این خبرنگاران دنبال می‌کردند می‌توان به این موارد اشاره کرد:
ـ دولت اسرائیل با نهایت افتخار می‌تواند میزبان همه بهائیان تحت ستم در جهان علی‌الخصوص بهائیان ساکن در جهان اسلام باشد.
ـ آثار این دیانت مدرن و پیشرفته که متناسب با جهان توسعه‌یافته قرن بیست و یکم است، به صدها زبان و لهجه جهانی ترجمه و منتشر شده است و می‌تواند در برابر سایر برداشتها و قرائتهای عقب افتاده و متحجرانه بایستد.
ـ رویکرد به بهائیت رو به گسترش است و بهائیان که متمایل به دولت اسرائیل‌اند، در جهان بیش از 6 میلیون نفرند!»
2ـ سران بهائیت و سران صهیونیسم از ابتدا روابط علنی نزدیکی با یکدیگر داشته اند، به عنوان مثال می‌توان به این موارد اشاره کرد:
ـ شرکت «هربرت ساموئل»، یهودی صهیونیست (و اولین کمیسر عالی انگلیس در فلسطین در دوران قیمومت انگلیس) در مراسم تشییع جنازه عبدالبها سومین خدا و پیامبر بهائیان(1)
ـ هنگامی ‌که در سال 1947 سازمان ملل کمیسیونی مرکب از نمایندگان یازده کشور را برای ارائه نظر در مورد آینده فلسطین به منطقه اعزام کرده بود، رهبر بهائیان در نامه‌ای به این کمیسیون، یهودیان را بیش از مسلمانان و مسیحیان نسبت به بیت‌المقدس محق معرفی کرد و از این نظر تنها بهائیت را همسنگ با یهودیان برشمرد.(2)
ـ ملاقات رئیس جمهور اسرائیل با «شوقی افندی» (پیشوای بهائیان بعد از عبدالبها) در فروردین 1332 که در این دیدار شوقی افندی، نظر مساعد و تمایل بهائیان را نسبت به اسرائیل اعلام کرد و آرزوی بهائیان را برای ترقی و سعادت اسرائیل برشمرد و رئیس جمهور اسرائیل هم ضمن تقدیر از اقدامات و مجاهدات بهائیان در کشور اسرائیل، آرزوی قلبی خویش را برای موفقیت بهائیان در اسرائیل و سراسر گیتی اظهار داشت و از خاطره مشرف شدن خدمت عبدالبها پیشوای سابق بهائیان در چندین سال قبل یاد کرد.(3)
ـ در همین زمینه می‌توان به جمله‌ای از روحیه «ماکسول»، همسر آمریکایی شوقی افندی و از رهبران بهائیت اشاره کرد که خود گویای همه چیز است: «سرنوشت و آینده اسرائیل و بهائیگری چون حلقه‌های یک زنجیر به هم پیوسته است.»(4)
3ـ چه در غرب و چه در ایران، درصد قابل توجهی از بدنه بهائیت را یهودیانی تشکیل می‌دهند که به این فرقه گرویده اند. اگر از کسانی که قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ‌پیگیر جریان بهائیت بوده اند و یا از کسانی که مدتی در یکی از کشورهای غربی اقامت داشته اند سئوال کنید، تأیید خواهند کرد که بیش از همه یهودیان بوده اند و هستند که به این فرقه می‌پیوندند. به عنوان نمونه می‌توان به گرویدن دسته جمعی یهودیان همدان به این فرقه و نقش «ملا الیاهو» و «ملا لاله زار» دو نفر از بزرگان یهود در تقویت جنبش معروف «طاهره قره‌‌العین» در تبلیغ بابیگری اشاره کرد.(5) همچنین می‌توان به ترکیب اعضای اولین «بیت‌العدل» اعظم بهائیان که سیاستگذاری بهائیان جهان را به عهده دارد، اشاره کرد‎‎. از میان نه نفر اعضای آن تنها یک نفر ایرانی دیده می‌شود که او هم یک یهودی به نام لطف ا... حکیم است.(6) در مورد نقش فوق العاده یهودیان در تقویت بهائیت در ایران می‌توان به مقاله تحقیقی و مستند «جستارهایی از تاریخ بهائی گری در ایران» نوشته آقای عبدالله شهبازی رجوع کرد که در این آدرس اینترنتی قابل مطالعه است: http://www.shahbazi.org/pages/bahaism1.htm
4ـ در این بند به قسمتهایی از سه گزارش که مأموران ساواک از جلسات بهائیان ایران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی‌تهیه کرده اند، اشاره می‌کنیم. این سه سند به خوبی پیوند این فرقه را با زرسالاری یهود و صهیونیسم نشان می‌دهند:
الف) گزارش ساواک از جلسه ناحیه 2 بهائیان شیراز، مورخ19/5/1350: «جلسه‌ای با شرکت 12 نفر از بهائیان ناحیه 2 شیراز در منزل آقای هوشمند و زیر نظر آقای فرهنگی تشکیل گردید. پس از قرائت مناجات شروع و خاتمه و قرائت صفحاتی از کتاب لوح احمد و ایقان، آقای فرهنگی و محمدعلی هوشمند پیرامون وضع اقتصادی بهائیان در ایران صحبت کردند...فرهنگی اظهار داشت:بهائیان در کشورهای اسلامی ‌پیروز هستند و می‌توانند امتیاز هر چیزی را که می‌خواهند بگیرند. تمام سرمایه‌های بانکی و ادارات و رواج پول در اجتماع ایران مربوط به بهائیان و کلیمیان می‌باشد. تمام آسمان خراش‌های تهران، شیراز و اصفهان مال بهائیان است. چرخ اقتصادی این مملکت به دست بهاییان و کلیمیان می‌چرخد. شخص هویدا بهایی زاده است. او یکی از بهترین خادمان امرالله است و امسال مبلغ پانزده هزار تومان به محفل ما کمک نموده است. آقایان بهائیان! نگذارید کمر مسلمانان راست شود!...»(7)
ب)گزارش ساواک از محفل شماره 4 بهائیان به تاریخ 7/3/47 «...عباس اقدسی گفت: دولت اسرائیل در جنگ 46 و 47 قهرمان جهان شناخته شد و ما جامعه بهائیت، فعالیت این قوم عزیز یهود را ستایش می‌کنیم...»(8)
ج) گزارش مورخ 9/9/46: «...شنیده شده است چندی قبل بهائیان ایران مبلغ هنگفتی که چندین میلیون تومان بوده به اسرائیل کمک کرده اند. البته تصور می‌رود کمک بهائیها از طریق آقای غفوری نمایندگی سیاسی اسرائیل در ایران و وسیله حبیب القانیان که تماس مستقیم با حبیب ثابت (کلان سرمایه دار معروف) که قبلاَ یهودی و اهل کاشان بوده است، انجام گردیده. زیرا از قرار معلوم سرمایه محفل و وجوه جمع آوری شده بهائیان ماهیانه به نام خیراله در صندوقی نزد حبیب ثابت می‌باشد و مشار الیه این پولها را به ربح می‌دهد. لکن مبلغ کل جمع آوری شده فعلاَ نامعلوم است.»(9)
5ـ یکی از زمینه‌های پیوند بهائیت با زرسالاری یهود، سازمان صهیونیستی و نیمه مخفی فراماسونری است. تعلیمات بهائیت انطباق زیادی با تعلیمات فراماسونری دارد که از جمله آنها می‌توان به جدایی دین از سیاست، تسامح و تساهل، تشکیل حکومت واحد جهانی، تطابق دین با عقل جزئی و علوم تجربی و... اشاره کرد.
اصولاَ در میان نخبگان فراماسونری ایران، نسبت بالایی از بهائیان وجود دارند که افرادی همچون «علیقلی نبیل الدوله»، «میرزا آقاخان کرمانی»، «ابراهیم حکیمی»، «سید جمال واعظ»، «ذبیح الله قربان»، «احسان یارشاطر»، «امیرعباس هویدا»، «پری اباصلتی»و... از این دسته اند.
به عنوان نمونه ای از همکاری بین فراماسونری و بهائیت می‌توان به سفر سالهای 1911 تا 1913 عباس افندی (عبدالبها) به اروپا و آمریکا اشاره کرد که به عنوان نقطه عطف در تاریخ این فرقه از آن یاد می‌شود. در طول این سفر کوشش می‌شد تا «این پیغمبر نوظهور شرقی» به عنوان نماد پیدایش مذهب جدید انسانی و آرمان فراماسونری معرفی شود. بررسی جریان این سفر و مجامعی که عباس افندی(عبدالبها) در آن حضور می‌یافت، ثابت می‌کند که کارگردان اصلی این نمایش «انجمن جهانی تئوسوفیستی» یکی از محافل عالی فراماسونری غرب بود. او به ویژه در آمریکا در مجامع متعدد فراماسونری حضور یافت و سخنرانی کرد.(10)

پی‌نوشت:
1ـ بهرام افراسیابی، تاریخ جامع بهائیت، انتشارات سخن، صفحه 556
2ـ همان، صفحه 569 تا 571
3ـ همان، صفحات 572 و 573
4ـ مجله اخبار امری، ارگان بهائیت ایران، دی ماه 1340، صفحه 60
5ـ سید سعید زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، صفحه 134
6ـ رک: بهرام افراسیابی فصل «شوقی افندی جانشین عبدالبها»
7ـ عبدالله شهبازی، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، مؤسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی، جلد دوم، صفحه 385
8ـ بهرام افراسیابی، صفحه 752
9ـ سازمانهای یهودی و صهیونیستی در ایران، مؤسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی، صفحه 536
10ـ عبدالله شهبازی، نظریه توطئه، صعود سلطنت پهلوی و تاریخنگاری جدید در ایران، صفحات 69 تا 74
تماس با نویسنده:
hmftz@yahoo.com
نکته : بهائیت بهاییت صهیونیزم صهیونیسم فرقه بهاییت عبدالبها

بسم الله الرحمن الرحیم
قسمت دوم
در نتیجة‌ این خدمت وایزمن که خود در تمام طول جنگ در نیروی دریایی انگلیس خدمت می‎کرد،‌ به همراهی بانکدار معروف روچیلد توانستند، بالفور را تحت فشار گذارند تا اعلامیة‌ معروف را که در آن اجازه تأسیس کانون ملی یهود داده شده بود ـ که نطفة تشکیل دولت اسرائیل شد ـ صادر کند.

با توجه به آنچه به طور مختصر آورده شد،‌باید قبول داشت و اذعان کرد که ((وقایع مهم تاریخ با یک برنامه ریزی دقیق صورت می‎گیرد.)) در پشت صحنة سرنوشت سیاسی و اقتصادی هر ملتی،‌ یک توطئه وجود دارد. در نامه‎ای که تامس جفرسن یکی از رؤسای جمهور آمریکا به جان آدامس جانشین خود نوشته، به نکتة‌ بسیار مهمی اشاره کرده است؛ به این شرح: ((… صادقانه با شما همعقیده‎ام که تشکیلات بانکی از ارتشهای قوی هم خطرناک‎تر هستند.)) و این تشکیلات به دست توطئه‎گران اداره می‎شود.

جالب آنکه دولت انگلیس روزی ادعا می‎کرد که آفتاب در کشور او غروب نمی‎کند. اما در سال 1934 کلمنت اتلی رهبر حزب کارگر انگلیس در کنفرانس سالانة حزب گفت:‌((ما حساب شده ]وفاداری [ به نظام جهانی را ] که سیسل رودز یهودی عضو عالی رتبة‌ فراماسون به دنبالش بود[، بر وفاداری نسبت به وطن خود ارجحیت داده‎ایم.)) 29نامبرده در یک اعلامیة‌رسمی حمایت خود را از طرحی که توسط توطئه گران و بانکداران بین‎المللی تهیه شده بود، اعلام داشت و ((23 سال بعد … در سال 1957 نخست وزیر محافظه کار بریتانیا به مردم آن کشور گفت که آنها لازم است تا حدی حاکمیت ملی خود را به یک کانال سری بین‎المللی واگذار کنند.))30 و در ((هفتم نوامبر 1957 وزیر امور خارجة آن کشور در مجلس اعیان اعلام داشت که دولت ملکة‌ انگلستان با حکومت جهانی موافقت دارد.))31 مثل اینکه جز این هم چاره‎ای نداشت؛ زیرا بدهی آن کشور به بانکداران بین‎المللی که برای مخارج جنگ مصرف شده بود، و همچنین همکاری صهیونیستها با ارتش انگلیس که برای آن دولت موفقیت همراه داشت،‌همه ایجاب می‎کردند که در برابر حکومت سری صهیونیستها سر تسلیم فرود‌آورند.

در اینجا ذکر چند نکته ضروری است:

اولاً :‌صهیونیستها همیشه با پلاکارد ((ضد یهود)) حرکت می‎کنند و برای بهره‏برداری از احساسات لطیف انسانها در زیر آن سینه می‎زنند و اگر کسی با خواستهای غیر انسانی آنان مخالف کند، فوراً او را ((ضدیهود))‌و ((ضد صهیونیسم)) خطاب می‎کنند. همین نکته باعث شده است تا همة‌آنهایی که در غرب علیه صهیونیستها هستند،‌برای حفظ موقعیت شغلی وکاری خود،‌ دندان به روی جگر بگذارند و از هر نوع مخالفت با این گروه توطئه‎گر خودداری کنند.

ثانیاً :‌صهیونیستها مسئلة هالی کاست 32 را زنده نگه می‎دارند تا در زیر پوشش آن،‌ اعمال خود را موجه نشان دهند. آنها برای نشان دادن حقانیت خود برای تشکیل دولت یهود در اسرائیل، همیشه مسئلة ((هالی کاست)) کوره‎های آدم سوزی نازیها را، بویژه در سالروز تولد حضرت مسیح و جشنهایی که به همان مناسبت در آمریکا برپا می‎شود، چند باره و صدباره عنوان کرده و فیلمهای حقیقی یا تخیلی از آن تهیه کرده‎اند و در تمام کانالهای تلویزیونی نشان می‎دهند. به طوری که موضوع تولد حضرت مسیح به کلی لوث می‎شود و تأسف بارتر اینکه ،‌عیسویان فراموش کرده‎اند که به گفتة اساتید یهود ـ که در سال 1923 رسماً اعلام شد: ((یهودیت ضد مسیحیت است.))

آلفرد لی لی ینتال در این زمینه، نکتة‌جالبی را ارائه داده و نوشته است: هالی کاست، اسلحه‎ای زیر پوشش است تا در موقع مناسب رو شود. وقتی تمام ترفندها تمام می‎شود، ((مسئلة‌کشته شدن شش میلیون یهودی)) دوباره پیش کشیده می‏‏شود.)) این (عدد)‌شش میلیون کاملاً صوری است که از کوره‎های آدم سوزی بیرون کشیده و نگهداری شده است و وقتی که سؤالی پیش می‎آید، با کمترین مخالفتی آن را عنوان می‎کنند لی لی ینتال معتقد است:‌((هیتلر باعث شد تا مسیحیانی که احساس گناه می‎کردند، همراه با کلیمیان غربی که جذب در جوامع خود شده بودند، با اکراه به صهیونیسم بپیوندند.))33

تمام کوشش صهیونیستها در غرب مصروف این نکته می‎شود که افکار عامه را، حتی در مراسم مذهبی به جانب خود بکشند؛‌ همان طور که تولد مسیح را چنانکه مذکور افتاد، فدای حقة سیاسی خود می‎کنند. این نکته‎‏ای بود که جسی جکسون سیاهپوست مبارز، ناطق زبر دست کلیسا، در موقع مبارزات انتخاباتی رئیس جمهوری در سال 1986 عنوان کرد و باعث شد تا با افشا کردن توطئه یهودیان آمریکا، از دور انتخابات خارج شود.

ثالثاً‌:‌ صهیونیستها برای داغ نگه داشتن مسئله، با وسایل ارتباط جمعی غرب یک ((اتحاد نامقدس)) تشکیل داده‎اند و سعی می‎کنند تا هر از چندگاه هیتلر را زنده عنوان کنند. ((در سالهای 1952-1967 و در اوائل سال 1972 و نوامبر آن سال)) دوباره فریاد صهیونیستها بلند شد که :‌((او زنده است!)) چند سال پیش هم مسئلة‌ زنده بودن آجودان هیتلر به نام مارتین بورمن 34 را پیش کشیدند و عکسی از او را در روزنامه‎های جیره خوار صهیونیستها چاپ کردند و مدتها سرو صدا به راه انداختند. بعداً معلوم شد که ((آن،‌ عکس یک معلم دبیرستان در بوئنوس آیرس می‎باشد.))‌همة‌ این ترفندهای کثیف برای زنده نگه داشتن مسئله مظلومیت و قابل ترحم بودن این قوم برگزیده، اما از هر لحظه خطرناک می‎باشد. هنوز این قوم فتنه گر به دنبال افرادی همچون آیشمن‎ها که همدست و مشاور سردمداران صهیونیست در آلمان نازی بودند، می‎باشند که دیگر جز پوست و استخوانی از آنها باقی نمانده است. ادارة‌ مهاجرت آمریکا ازجمله سازمانهایی است که برای پیدا کردن رؤسای نازی فعالیت دارد.

جالب آنکه وقتی در یک مصاحبه تلویزیونی از اباابان وزیر امورخارجه اسرائیل دربارة بورمن آجودان هیتلر سؤال شد، او با بی اعتنایی گفت: ((زیاد پایبند این نوع مسائل نیستم.)) و معتقد نبود که این مردمان بدبخت که ((در پاراگوئه یا برزیل زندگی می‎کنند،‌برای بازجویی آورده شوند.)) از این طرز بیان، سروصدای صهیونیستها بلند شد و فریادشان به آسمان رفت که او به آرمان ما خیانت کرده است و باید از شغل خود استعفا دهد این مسئله در زمان نخست وزیری گلدامایر بود. او زیاد به این مطلب توجه نکرد؛ لکن وقتی مناخیم بگین قصاب دیریاسین به نخست وزیری رسید،‌از اباابان خواست تا استعفاد دهد. لذا اباابان وقتی در سال 1970 به آلمان غربی مسافرت کرد، قبل از اینکه تشریفات رسمی را به عمل آورد و به دیدار ویلی برانت برود،‌یکسره به محل ((کوره آدم سوزی داخائو))35 ‌رفت و در برابر ارواح بی گناهان که با توطئه قوم خود سوختند تا کشور اسرائیل تأسیس شود، سر تعظیم فرود آورد.

هیتلر که خود چنان که در وصیتنامه‎اش نوشته است قربانی توطئه صهیونیستها شده و جانشینانش را هم همچنان در یک فضای شرم قرار داده است، وقتی ویلی برانت برای امضای قراردادی در مورد تعیین خط مرزی بین دو کشور آلمان و مجارستان رفت، در برابر بنای یادبود کشته شدگان یهود با شرم زانو زد و ادای احترام کرد. در حقیقت، این احساس شرم، خجلت در برابر تاریخ انسانهاست که حاصل اعمال تجاوز کارانة نازیها می‎باشد، ولی متأسفانه آلمانها برای شستن این خط تاریک از تاریخ کشورشان آن را با خون آلودند. باقیماندگان نازیها با کمک در ساخت کوره‎های اتمی اسرائیل، جنایات احتمالاً ناخواسته هیتلر را تکیمل کردند؛ یعنی جنایت روی جنایت.

وقتی ویلی برانت از اسرائیل دیدن می‎کرد،‌ همراه با گیدئون هوزنر 36 دادستان یهود در جلسة محاکمه آیشمن همچون گناهکاران شرکت کرد. هیتلر متأسفانه کاری کرد که دولت آلمان همچنان خود را در برابر اسرائیلیان گناهکار می‎شناسد . در حالی که آنها خود قربانی یک حیلة مزورانه صهیونیستها شده‎اند و چه قهقهه‎هایی که سردمداران صهیونیست بر این احساس خجلت آلمانیها نمی‎زنند. آلمانیها کراراً گفته‎اند که ما برای جبران گذشته، باید همة‌کوشش خود را برای کمک به دولت اسرائیل به کار بریم، لذا با اعطای کمک 9/3 میلیون دلاری به عنوان غرامت، پس از دولت آمریکا بزرگترین رقم کمک مالی را به آن کشور کرده‎اند.))

بهره‎برداری مزورانة صهیونیستها از مسئلة‌((هالی کاست))

هر وقت دولت اسرائیل احتیاج به اسلحه و مهمات بیشتری برای به خاک و خون کشیدن بی‎گناهان عرب فلسطینی دارد، و می‎خواهد که با زور اسلحه سرزمینهای اشغالی سال 1967 را منضم به خاک اشغال قبلی کند، فوراً مسئلة هالی کاست یا کوره‎های آدم سوزی هیتلر را به میان می‎کشد و رنجهایی را که ((قوم برگزیده)) در طول تاریخ برده‎اند، عنوان می‎کند،‌ولی از سوزاندن و نابود کردن آوارگان فلسطینی که با بمبهای آتش‎زا و یا حتی با اسلحه‎های گرم سربازان در شهرها و دهات فلسطین صورت گرفته است،‌ بحثی به میان نمی‎آید.

این گروه فتنه‎گر که حقیقتاً از این نظر ((قوم برگزیده))اند، برای آنکه کودکان آمریکایی را شستشوی مغزی دهند و با جنایات خود همراه سازند،‌ در کودکستانها و مدارس ابتدایی،‌به جای قصه‏های شیرین کودکانه،‌داستان کوره‎های آدم سوزی را با آب و تاب بسیار می‎نویسند و در دسترس آنان قرار می‎دهند. ادارة‌ فرهنگ آمریکا نیز با بی‎توجهی از کنار آن می‎گذرد. در سال 1961 کتابی در مورد دستگیری آیشمن، همکاری قدیمی رهبران صهیونیست و کشتن او به عنوان جنایتکار جنگی چاپ و در دسترس نوجوانان گذاشته شد. نویسندة کتاب 37 با افتخار بسیار مدعی شد که :‌((… این برای جامعه لازم است… برای نسل جوان مفید است.)) نسل اندر نسل باید هیتلر را بشناسند. مسئله نباید کهنه شود و رنگ گذشت زمان را به خود گیرد.

همدستان هیتلر در این فاجعه آفرینی
تأسف در این است که همه از جنایات هیتلر سخن می‎گویند؛ ولی تاکنون کمتر کسی به دنبال آن بوده است که پرده از چهرة‌کثیف گناهکاران واقعی این جنایت بزرگ تاریخی بردارد و به نقش صهیونیستها در این جنایت هولناک بیندیشد. چه شد که بانکداران بین‎الملی و سرشناسان فراماسون یهود که جملگی از نزدیکان هیتلر و یاران او بودند، برای جلوگیری از آن وقایع دردناک، اقدامی نکردند. در این زمینه،‌ وزیر دارایی کابینة روزولت، هنری مورگنتا صراحتاً عنوان کرده است: ((از اوت 1942 به این طرف ،‌ما در واشنگتن می‎دانستیم که نازیها در نظر دارند کار ریشه کنی کامل یهودیان را به پایان برند.

طی یک سال و نیمی که از این ماجرا می‎گذشت، وزارت امورخارجه در این مورد عملاً کمترین اقدامی ]جهت جلوگیری[ نکرده بود.))38

آیا این عدم توجه به نقشه‎ای که در حال تکوین بود و نه تنها دولت آمریکا، بلکه رؤسایی از صهیونیستها همچون حیم وایزمن از آن اطلاع داشتند، ولی پرده از روی آن توطئه سری بر نداشتند، دلیل قاطعی در همدستی صهیونیستها و یارانشان به هیتلر نیست؟ شک نیست که ((دورة‌ نازیها یکی از بدترین مراحل، اگر سیاه‎ترین نباشد، در تاریخ تمدن انسانها می‎باشد))بدیهی است که کشتن ((شش هزار)) انسان بی‎گناه ـ اگر این آمار صحت داشته باشد ـ چیزی نیست که بتوان نادیده گرفت؛ ولی تعجب آورتر از سکوت انسانها در برابر آن جنایات بزرگ این است که، زجر کشیدگان دیروز،‌شکنجه دهندگان امروزند. در اینجاست که انسان به فکر می‎افتد که اینها چگونه انسانهایی هستند؟

بن هخت 39 که از جمله اولین طرفداران تشکیل دولت یهود در فلسطین است، در یکی از کتابهای خود، رهبران صهیونیسم بین‎الملل را محکوم می‎کند به اینکه آنها همگی از طرح و نقشة هیتلر کاملاً آگاه بودند و می‎دانستند که چه بر سر یهودیان خواهد آمد؛ لکن همکیشان خود را از نقشة‌ در شرف انجام، آگاه نکردند و راه گریز را به آنها ننمودند. تعجب آور است که او نمی‎دانست کبریت برای روشن کردن کوره در دست خود آنها بود . بن هخت علیه رادولف کستنر 40 که از اعضای عالی رتبة اسرائیل است، ((برای همکاری در کشتار یک میلیون یهودی مجارستانی اعلام جرم کرد.))نامبرده از نزدیکان و همکاران آیشمن بود و پس از اتمام وظایف محوله به فلسطین رفت. در آن جا، تغییر نام داد و خود را ((اسرائیل)) نامید و در کنار بن گورین و گلدا مایرها درحزب ماپام به فعالیت پرداخت. او خود اعتراف کرده در ((تصفیة هزاران یهودی مجارستانی)) دست داشته است.

بن هخت همة‌ رهبران صهیونیست را که از کشتار بی‎گناهان یهودی مطلع بودند و مهر خموشی بر لب زده بودند، محکوم کرد و نوشت:‌((که آنها بخوبی می‎دانستند که میلیونها یهودی و خویشاوندانشان در کوره‎های آدم سوزی خواهند سوخت و یا به دار آویخته می‎شوند.))؛ ولی دم بر نیاوردند و بدون اعتراض و با بی‎تفاوتی از کنار آن گذشتند . آنها به دنبال هدفی بودند که این سلسله عملیات، مقدمات آن بود. رهبران صهیونیست حتی نحوة عمل و محل کشتار آنان را نیز می‎دانستند، ولی آن قربانیان را آگاه نکردند. آنها همگی قربانی اهداف شوم رهبران صهیونیست شدند، منتها به دست هیتلر و یارانش. برای رهبران صهیونیست بین‎الملل تشکیل ((دولت یهود در فلسطین)) مهمتر از حفظ جان یهودیان بود.

((کشتار یهودیان هنگری در حالی اتفاق افتاد که یکی از رهبران آنها رادلف کستنر با آیشمن، و سایر یاران هیتلر همچون هیملر و همکار او ستوان کورت بخر 41 عاملین این جنایت، دوستی نزدیک و مراوده داشت. جالب توجه آنکه با وساطت کستنر،‌ستوان کورت بخر از دادگاه نورنبرگ نجات یافت.))42

در سال ((1966)) مجله اشپیگل آلمان نکتة‌جالبی را فاش ساخت که آوردن آن در اینجا مناسب است. در آن پرده‎دری آمده است:‌((ریخرت 43، از عاملین دفتر اطلاعاتی انگلیس در فلسطین،‌ بیش از هر چیز توجه دستگاه اطلاعات آلمان را به خود جلب کرده بود. این دفتر اطلاعات، سازمان هاگانا خوانده می‎شد.)) که بن گورین ریاست عالیه آن را به عهده داشت. ((در قرار گاه فرماندهی کل این ارتش ((هاگانا) مخفی،‌(شخصی به نام) فیول پولکس44 کار می‎کرد. این شخص، ((رئیس دستگاه اطلاعاتی نازیها در سوریه و فلسطین بود.))نامبرده در حالی که ((با آدمکشان خود (اعضای هاگانا) به تأمین نیازمندیهای خارجی آلمان)) از قبیل تأمین منابع حصول ارز ((کمک می‎کرد… با شور و اشتیاقی مشابه به تأمین احتیاجات داخلی نازیان اشتغال داشت.))45

یوری ایوانف در تحقیقات خود به این نکته رسیده است که شخصی به نام دکتر نوسینگ نیز از همکاران فیول پولکس و از رهبران صهیونیستها بود که: ((… با شرکت نازیها نقشه‎ای را برای (نابودی) یهودیان تهیدست و سالخوردة آلمان طرح کرده…)) است. او با تمسخر ادامه می‎دهد که : ((آری! میزان وفاداری و اخلاص این رهبر بر جستة‌صهیونیست نسبت به امپریالیسم آلمان تا بدین حد بود.))46

ایوانف معتقد است: ((بسیار احمقانه خواهد بود اگر هجوم یهودیان را به فلسطین، حاصل شقاوت و ستم نازیها بدانیم.)) چنانکه آدلمن یکی از رهبران صهیونیستها در اعتراف نامة خود نوشته است:‌((یهودیان بدین منظور به فلسطین رفتند که حکومتی ملی در آن جا تأسیس کنند؛ نه اینکه جان خود را نجات دهند.))47

نکتة‌ جالب توجه و قابل تأمل این است که رئیس ادارة مهاجرت یهودیان به فلسطین که ((مورد حمایت نازیها بود))،‌ لویی اشکول نخست وزیر سابق اسرائیل بود. نامبرده با همکاری آدلف آیشمن از همان وقت،‌اردوگاههایی را برای آماده کردن جوانان جهت رفتن به اسرائیل و زندگی در کیبوتص تأسیس کرد.

تقریباً شانزده سال پس از جنایات نازیها، خاخام موشه شون فلد 48 مطالبی را که در کتاب بن هخت آمده، تأئید کرده و نوشته است: ((رهبران صهیونیست فقط به تشکیل دولت اسرائیل می‎اندیشیدند و نه نجات جان یهودیان.)) آنان اجازه دادند که هزاران نفر از قومشان کشته شوند تا به هدف خود برسند. صهیونیستها حتی از رساندن آذوقه به ((یهودیان گرسنة‌ اروپایی )) در طول جنگ کوتاهی می‎کردند تا آنان را مجبور کنند که به صهیونیسم بپیوندند . ((… سازمانهای صهیونیستی که اردوگاههای آوارگان یهودی را اداره می‎کردند، برای وادار کردن آنان به قبول صهیونیسم و الحاق به ارتش یهود در فلسطین.. دست به یک رشته عملیات جنگی زدند.))49

آلفرد لی لی ینتال در فصل سیزدهم کتاب خود تحت عنوان ریشة‌ گناه از یک موافقتنامة‌ سری بین دولت نازی و صهیونیستها دربارة‌ مهاجرت غیر قانونی یهودیان به اسرائیل پرده برداشته است و می‎نویسد:‌((… حتی مأمورین گشتابو (ss ) به دنبال یافتن راههای دیگری بودند که باعث شود اروپائیان از یهودیان بیشتر متنفر شوند.))50

از آن جایی که مهمترین تزی که یهودیان پیوسته از آن حداکثر استفاده را برده‎اند و همچنان می‎برند، مسئلة ((یهود آزاری)) یا ((ضد یهود)) است و سردمداران صهیونیسم به آن چشم امید دوخته بودند،‌ لذا یوری ایوانف ضمن تأئید نظر لی لی ینتال در کتاب خود به نام صهیونیسم نوشته است: ((… عقد اتحادی مخفی بین صهیونیسم و فاشیسم به هیچ وجه غیر طبیعی به نظر نمی‎رسد.)) با توجه به خونسری و سکوت سردمداران صهیونیسم در برابر فجایع نازیها، این نظریه در کج راهه نیست و دلیل محکمی بر گفتة لی لی ینتال می‎باشد.

اسحق گروئن بوم 51 که ریاست کمیتة‌نجات صهیونیستها را برای مدتها بر عهده داشت،‌ فاش کرده است که : ((وقتی (نازیها) از من پرسیدند که آیا حاضری برای نجات یهودیان از صندوق صهیونیستی پول بدهی؟ گفتم نه؛ زیرا باید این یهود آزاری نازیها دنیا را به نفع ما تکان می‎داد)).52 صهیونیستها معتقد بودند که باید در این راه ،‌گروهی، هر اندازه کثیر فدا می‎شدند تا آنان به هدف خود که بازگشت به فلسطین بود،‌برسند. لذا آنها با یک موافقت ضمنی با آیشمن‎ها، یهود آزاری را به حد اعلای خود رساندند. این بود که بن گورین رئیس سازمان یهودیان آلمان در نهایت خونسردی به واقعه می‎نگریست و حیم وایز من مهر سکوت بر لب نهاده بود.

آدلف آیشمن تنها کسی بود که از نقش پشت پردة‌نازیها و ارتباط آنان با صهیونیستها مطلع بود. نامبرده با سازمان تروریستی هاگانا ارتباط و همکاری نزدیک داشت. به نوشتة هاینتس هوهنه طی ایام قتل و غارت یهودیان که با اسم رمز ((شب بلورین)) آغاز شد،‌دو تن از نمایندگان موساد وارد مقر هیتلر شدند. آنها پیشنهاد کردند که در انجام برنامة‌ صهیونیستها مبنی بر آموزش مجدد یهودیانی که آمادة‌رفتن به فلسطین‎اند، تسریع شود ((… وسایط نقلیه‎ای که برای انتقال یهودیان در اختیار موساد گذاشته شده بود، نمی‎باید فلسطین را به عنوان مقصد سفر اعلام دارد. این یکی از شرایطی بود که دستگاه اطلاعاتی آلمان قائل شده بود.))53

در سالهای آخر جنگ ،‌ همة‌ جهان از جنایات نازیها مطلع شده بودند؛ لکن ((صهیونیستها که در همة‌ آن جنایات شریک بودند،‌ناشناخته باقی ماندند)) و با استفاده از راههای مختلف و ((وسایل و امکاناتی که)) همدستانشان در اختیار آنان گذاردند،‌از مجازات که رستند هیچ، بلکه به آرزوهای دیرینه خود نیز که از جمله، تشکیل دولت مستقل یهود در فلسطین بود،‌رسیدند.

با توجه به مطالب یاد شده، آیا این سوء ظن نزدیک به یقین ایجاد نمی‎شود که هیتلر هم فدای یک توطئه سری شده و در تار عنکبوت ((گروه سیصد نفری)) اسطوره‎های صهیونیستها به دام افتاده باشد؟‌ مردی که در تمام سخنرانیهایش می‎گفت:‌((من از میان مردم برخاسته‎ام. در مدت پانزده سال به آرامی همراه با مردم این جنبش را رهبری کرده‎ام. هیچ کس مرا در رأس این مردم قرار نداده است. ترقی من به وسیله مردم بوده است من در میان مردم باقی خواهم ماند و به سوی مردم بازخواهم گشت. هدف این است که رهبری از من، مردمی‎تر وجود نداشته باشد))54 یکباره به توطئه آتش افروزان بین الملل به بیراهه کشیده شده و با آبروی خود و هموطنانش به قماری وارد شود که یهودیان بیشترین برد را داشتند و کشوری به نام اسرائیل در سرزمینی غصب شده تشکیل گردد که هدف اولیة‌صهیونیستها بود و ملت آلمان در یک حالت انفعالی رها شدند.

در اینجا بی‎مناسبت نمی‎دانم از توصیة چارلز کرین 55 کارخانه‎دار معروف و بزرگ آمریکا به ویلسن رئیس جمهور، نکته‎ای بیاورم. او که ازجمله ضد صهیونیستهای آمریکایی بود و همچون هنری فورد آنان را در آمریکا موجب عذاب،‌و همة‌مشکلات را هم ناشی از اعمال خلاف انسانی آنان می‎دانست، به رئیس جمهور نصیحت می‎کرد که :‌((یک نوع معاهده‎ای با دنیای اسلام بسته شود که به موجب آن،‌ پیروان محمد(ص)‌علیه یهودیان که فلسطین را اشغال کرده‎اند، حمایت شوند.))56 او معتقد بود که : ((صهیونیستها دست کمی از هیتلر ندارند. پس بگذارید که هیتلر به راه خود برود.))

کشتار آلمانی‎ها به دست یهودیان
تا اینجا،‌ صحبت از رنجهایی بود که یهودیان از ستمگریهای هیتلر و همدستان صهیونیستش برده‎اند، ولی آیا هرگز دنیا به زجرهایی که آلمانی‎های بی گناه پس از اتمام جنگ از دست صهیونیستها و یهودیان متعصب کشیده‎اند، اندیشیده است؟ مجلة نیوزویک در ماه می 1995 مقاله‎ای با عنوان آلمانیها را بکشید! نشر کرده و در آن،‌از کشتار آلمانیها در ماههای آخر جنگ ، داستانها آورده است. کشتاری که هدف فقط زنان، کودکان و پیران بوده‎اند. او از درد و رنجی که هزاران هزار آلمانی که در چک و اسلواکی دستگیر و درکمپهای کار اجباری سیبری، به کار گماشته شدند، حکایت کرده و چنین نوشته است: ((آیا دنیا به وضع بد میلیونها آلمانی در ماههای آخر جنگ ،‌توجه کرده است؟!)) مردمی که هیچ دستی در کشتار یهودیان نداشته‎اند، ولی تاوان آن را پرداخته‎اند. این مسئله‎ای است که دنیا فراموش کرده و فقط به هالی کاست چسبیده است. دولت آلمان که خود دچار یک حالت انفعالی است، فراموش کرده است که شهروندان او، تاوان جنایات مأمورین گشتاپو را به بدترین وجهی پرداخته‎اند و گمان نمی‎رود که لازم باشد او بیش از این سر تعظیم در برابر صهیونیستها فرود آورد.

در آن مقاله،‌ رئیس جمهور چک و اسلواکی کشتار آلمانیها و یهودیان را یکجا نقل و آن را یکسان و عملی غیر انسانی خوانده است. او ضمن عذرخواهی از دولت آلمان پس از جنگ گفت :‌((زمان عذرخواهی گذشته است و هر نوع مقایسة دردو رنج آلمانیها با انبوه کشتار یهودیان توسط نازی‎ها بی‎فایده است، و دردی را درمان نمی‎کند.)) آنچه مسلم است، مردم کوچه و بازار در آلمان،‌ تاوان قساوتهای طرح ریزی شدة توطئه گران را پرداخته‎اند. ((این،‌یک تاریخ ابدی است)).


پانوشتها:

1. sergyei A. Nilus. World Conquest through the world Government . translated by Victor E. Marsden.

2. ترجمه و تلخیص محمود طلوعی،‌ غولهای تاریخ، صفحه 401.

3. هیتلر تحت تاثیر فلاسفة‌رومانتیک که ((طبیعت را به عنوان بهترین مدل برای هستی انسان)) می‎دانستند، قرار داشت. او معتقد بود که حیات ملتها،‌نژادها ،‌فرهنگها و اقالیم،‌توسط همان قوانین طبیعی سلامتی و بیماری که به زندگی افراد نظارت دارد،‌ کنترل می‎شود همة‌ این مسائل تابع قوانین طبیعی است. واحد حقیقی، طبیعت ملت است و سلامت ملتها بر پایة‌ اصول و قوانین طبیعی است . کلیمیان،‌ ویروس مقاومت در برابر مرض می‎باشند. اختلاط ملت باعث ضعف آنها می‎شود و نتیجتاً سلامت جامعه را از بین می‎برند. او یهودیان را همان میکروب مورد وحشتی می‎دانست که درخت انسانیت را خشک می‎کند. همه نگرانیهای هیتلر این بود که مبادا اختلاط آنان با نژاد آریا که از دید او نژاد برتر بود باعث تباهی و فساد آن شود. او معتقد بود که خداوند طبیعت را سالم خلق کرده است؛‌لذا هرچه را که باعث درد و مرض طبیعت می‎شود،‌باید از آن دور کرد. او صهیونیستها را مثل میکروب مرض سفلیس می‎دانست که به سختی از آن وحشت داشت. می‎گفت:‌((معتقدم با ایستادگی در برابر یهودیان بر اساس خواست قادر متعال عمل می‎کنم.)) عجبا!‌قومی خود را برگزیده می‎خواند و دیگری نابودی آنها را خواست خدای بزرگ. صفحات 39 تا 44 کتاب ((رهبر ومردم))

J.P. Stern – Hitler, The Fuhrer and the people, Fontana Press, 1990.

یکی از اولی کسانی که در مجامع جهانی نقش یهودیان را جستجو کرد، شخصی به نام ((آلفرد روزبرگ))‌بود. او معتقد بود که جنگ جهانی اول را صهیونیستها برپا کرده‎اند. انقلاب روسیه هم محصول فکر یهودیانی همچون تروتسکی، زینوویف و کامنف بود. او معتقد بود که صهیونیستها با نفوذ در بعضی از تشکیلات بین المللی مانند فراماسونری ، تلاش برای قبضه کردن اقتصاد جهانی و در نهایت قصد سلطه بر سراسر جهان را دارند. <<شاید تعجب کنید اگر بگویم که لنین وقتی از اروپا برای برپایی حکومت بلشویکی به روسیه می‎رفت محموله‎ای طلا به ارزش 5 تا 6 میلیون دلار به همراه داشت. که کلاً از طریق چند سوسیالیست آلمانی بسیار ثروتمند همچون الکساندر هلفند Alexander Helphand و ماکس واربرگ یهودی روسی اخراجی پرداخت شده بود.>> تروتسکی که در نیویورک به حال تبعید به سر می‎برد و به عنوان یک خبرنگار جنگی مشغول فعالیت بود، همراه با 179 انقلابی دیگر در کانادا به دام افتاد و با حمایت ((سر ویلیام وایزمن )) یهودی،‌با یک دستور سه کلمه‎ای ((بگذارید تروتسکی برود)) او با یک پاسپورت امریکایی برای همکاری با لنین به روسیه رفت. شما در اینجا پنجة توطئه گران بین المللی را نمی‎بینید؟

4. Peter Grose , op .cit, P . 97.

5. ترجمه و تلخیص محمود طلوعی،‌غولهای تاریخ، صفحه 384.

6. در اینجا ،‌ذکر چند نکته ضروری است:

اولاً روچیلد ((کارشناس امورمالی ((سیسل رودز)) یهودی،‌نمایندة‌ دولت استعمارگر بریتانیا در کشور آفریقایی ((رودزیا)) بود که با استخراج طلا و الماس آن کشور، لقب ((سلطان طلا)) گرفت؛ (زیمبابوه و رودزیای کنونی. )

ثانیاً – ((رودز))‌از سرسپردگان انجمن سری موسوم به ((میزگرد)) که به دنبال تأسیس ((حکومت جهانی)) بود، می‎باشد. این انجمن برای نخستین بار در انگلیس پی‏ریزی شد.((سیسل رودز)) در توطئه‎ای به منظور تأسیس ((حکومت جهانی)) عمیقاً فرو رفته بود و از ماسونهای اولیه بود. به اعتقاد دکتر ((کویگلی)):‌((هستة مرکزی این ] انجمن سری[ در مارس 1891 با استفاده از پول ((رودز)) تشکیل شد. این سازمان از طرف روچیلد توسط ((لد آلفرد میلنرMilner )) اداره می‎شد. شخص اخیر کسی بود که مخارج انقلاب بلشویکی روسیه را تأمین می‎کرد. اعضای این انجمن سری ،‌ همان ماسونها بودند. برای اطلاع بیشتر به کتاب هیچ کس جرأت ندارد آن را توطئه بنامد فصل پنجم ،‌ تأسیس تشکیلات مراجعه شود.

در حقیقت مبتکر انجمن سری ((ماسونری)) شخصی یهودی بود به نام ((آدام وایزهاب))‌موجود بی عاطفه و شروری که در اول می سال 1776 فرقة روشنفکران را به منظور توطئه برای کنترل جهان پایه گذاری کرد. نقش این فرقه در انجام عملیات مخوفی که ((به حکومت وحشت)) معروف شد،‌غیر قابل انکار است)) به صفحه 135، کتاب هیچ کس جرأت ندارد …)) مراجعه شود.

7. گاری آلن، هیچکس جرأت ندارد آنرا توطئه بنامد. ترجمة دکتر عبدالخلیل حاجتی، چاپ رسا، 1368،‌صفحه 68.

8. گئورکی تئودورف ،‌کتاب تبهکاران تل آویو، صفحه 68.

هیتلر در سال 1919 به حزب کارگران آلمان پیوست و چندی بعد آن را به حزب ] کارگران ناسیونال سوسیالیست آلمان [ که کلمة‌ نازی مخفف این نام به زبان آلمانی است،‌تبدیل کرد. هیتلر برای حزب خود علامت صلیب شکسته را ((که علامت پاکی و برتری نژاد آریا بود)) انتخاب کرد. به کتاب سه چهره و یک جنگ، مجموعه مقالات،‌ترجمه کاوه دهقان،‌انتشارات اشرفی، سال 1345 ،‌صفحه 67 مراجعه شود. نویسندة‌ این مقاله ،‌ ((ویلیام شامیرر)) است.

9. همان کتاب ،‌صفحه 667.

10. علی اوغور کنگرة صهیونیستها،‌صفحه 18.

11. علی اوغور کنگرة صهیونیستها، صفحه 18.

12. Quigley

13. گاری آلن، هیچ کس جرأت ندارد آن را توطئه بنامد،‌صفحه 19.

14. Alfred . M. Lilienthal – the zionst connection. P.461.

15. گاری آلن، هیچ کس جرأت ندارد …، صفحه 28.

16. سخنرانی خاخام ریشون در کتاب Le Protocole des sages de zion صفحه 71 ثبت شده است. این کتاب در سال 1906 توسط راژر لامبل از روسی به فرانسه ترجمه شده و در موزه بریتانیا موجود است. ترجمة‌ فارسی آن به نام ]پروتکل یهود[ و صهیونیسم چه می‎خواهد؟ توسط داریوش فرهنگ به چاپ رسیده است. انتشارات والعصر.

17. زعمای قوم یهود در نهایت بی شرمی پیروان مذاهب الهی دیگر را کافر می‎نامند.

18. علی اوغور کنگره‎های صهیونیستها ، صفحه 18.

19. Peter Grose. op . cit, P.117-1983.

20. Walter Rethenu

21. Weiner Frei Presse.

22. Sergyei A. Nilus. op. cit, P.11.

23. Jean Isoulet

24. Jewish Alliance Israelite Universal.

25. کتاب فوق، صفحه 11.

26. Sergyei A.Nilus, op. cit, P.15,16.

27. آخرین مرحلة گردش این مار، کشورترکیه استکه از هم اکنون با امضای قرارداد نظامی با دولت صهیونیستی ، مار این سمبل صهیونیستها دهان کثیفش را به سوی ترکیه گشوده است. متأسفانه ترکیه روزی از این حقیقت تلخ مطلع خواهد شد که در دل این مار کثیف حل شده است. در میان بلادی که مطابق کتاب مقدس جزء موطن اصلی یهودیان قمداد می‎شود، به قسمتی از آناطولی ترکیه نیز بر می‎خوریم . در چنین موقعیتی ،‌برنامة آتی صهیونیسم اخراج مردم ترکیه است. … قسطنطنیه به روی نقشه، آخرین نقطه‎ای است که مار سمبول صهیونیسم قبل از رفتن به اورشلیم از آن خواهد گذشت. صفحه 100،‌کتاب کنگره‎های صهیونیستها مراجعه شود. کشور ترکیه از آغاز آماج توطئه صهیونیستها بوده است . در آن روزهایی که هرتزل به دنبال تاسیس دولت یهود در فلسطین بود، با سلطان عبدالحمید امپراتور عثمانی ملاقات کرد و نقشه خود را با او در میان گذاشت و پیشنهاد کرد که در برابر پرداخت قروض ، سلطان اجازه دهد یهودیان در فلسطین که در آن زمان جزء‌ مستعمرات ترکیه بود، دولت یهود را تشکیل دهد. سلطان تقاضای او را رد کرد و گفت: ((مردم من برای تصرف این سرزمین با خون خود آن را آبیاری کرده‎اند.. بگذارید یهودیان میلیونها پول خود را نگه دارند)). به صفحه 11 کتاب اسرائیل به چه قیمت نوشته آلفرد لی لی ینتال مراجعه شود. سلطان حتی در برابر وساطت ((کایزر آلمانی)) که گمان می‎کرد،‌اگر دولت یهود در فلسطین تشکیل شود، فرهنگ و زبان آلمانی در آن جا رایج خواهد شد،‌نیز مقاومت کرد . وقتی هرتزل از حمایت سلطان عثمانی مایوس شد توطئه و نقشه قتل او توسط سازمان بین الملی صهیونیسم کشیده شد. و برای انجام آن پای ارامنة‌ ترکیه را که جزو ناراضیان جامعة‌ آن روز ترک بودند،‌به میان کشیدند و دست ترور صهیونیسم از آستین آنان بیرون آمد. سوء قصد به جان سلطان عبدالحمید به جایی نرسید، ولی کشتار ارامنه را به دنبال داشت،‌بن گورین به دلیل این اغتشاش که در سال 1915 انجام گرفت، به زندان افتاد. جالب آنکه طراح واقعی نهضت جوانان ترک که به رهبری آتاتورک انجام شد، نیز صهیونیستها بودند.

28. دنیا بازیچة یهود، محمد شیرازی،‌ترجمه هادی مدرسی،‌صفحه 29.

29. Sergyei . A Nilus, op .cit, P –14.

30. Sergyei . A Nilus, op .cit, P –14.



31. همان کتاب و همان صفحه.

32. Holocaust ((هالی کاست)) یک واژة عبری – یونانی است.(( [ olah] از لحاظ ادبی مفهوم ]چه چیز به وجود آمده [ دارد.))از لحاظ کتاب مقدس (بایبل)‌به معنای ((قربانی سوخته)) می‎باشد. ولی وقتی برای نشان دادن جنایات نازیها به کار برده می‎شود، قربانیانی را که مشرکین برای جلوگیری از خشم خداوندان خود انجام می‎دادند، به خاطر می‎آورد. کتاب جنگ علیه یهودیان loay Dawidowicz ،‌ چاپ سال 1933- 1945 صفحه ، 817.

33. A. M. Lilienthal. P.461.

34. Martin Borman

35. Dachau

36. Gideon Hosner

37. Wiesen thal

38 . یوری ایوانف،‌ صهیونیسم، صفحه 142.

39. Ben Hecht

40. Rudolf Kastner

41. Kurt Becher

42. A.M. Lilienthal, The ionist Connection, P.460-485.

43. Reichert

44. Feivel Polkes

45. یوری ایوانف، ‌صهیونیسم، صفحات 128- 129.

46. همان کتاب، صفحه 129.

47. همان کتاب، صفحه 130.

48. Shon Feld

49. یوری ایوانف، صهیونیسم، صفحه 149.

50. A.- M – Lilienthal. The zionist Connection P- 405.

51. Yizechak Gruenbaum

52. ((ویلنر مایر)) یکی از نمایندگان متدین مجلس اسرائیل، پس از محکوم کردن جنگ 1967گفت : شعار ضد یهود که مهمترین اسباب برانگیختن احساسات بشر دوستانه می‎باشد،‌ (( هرگز به حال هیچ ملتی مفید نبوده است؛ نه کسانی که سیاست تبعیض نژادی را علیه یهودیان اعمال کردند و نه یهودیانی که همان سیاست را علیه اعراب به کار می‎بردند.)) به صفحه 197 صهیونیسم، نوشته یوری ایوانف مراجعه شود.

53. یوری ایوانف، صهیونیسم، صفحه 138. برای اطلاع بیشتر از همکاران صهیونیست‎ها و سازمان اطلاعاتی آلمان نازی به فصل سوم کتاب صهیونیسم ، نوشتة یوری ایوانف ،‌ترجمة‌ابراهیم یونسی مراجعه شود.

54. J.P. stern Hitler. the fuhrer and the people. P.9.

55. Charles Crane.