ریشه کلمه صهیون در عبری از صَهُوِه است . صهوه به بر آمدگی پشت کمر اسب گفته می شود و چون کوهی که در جنوب غربی قدس واقع شده است به صهوه شباهت دارد این کوه را صهیون نامیدند . با ارتفاع تقریبی 900 متر .
بنا بر روایات ، حضرت داوود (ع) در دامنه آن سکنی داشته و آرامگاه او و حضرت سلیمان و گروهی دیگر از انبیای بنی اسرائیل ، بر بالای آن واقع شده است و لذا برای یهودیان ، قداست و ارزش و اعتبار ویژه ای دارد .
خدای یهود در تورات فصل اشعیا این سرزمین را به یهودیان وعده داده است . که یهودیان معتقدند فردی پیامبر گونه به نام ماشیح ( لغتی عبری به نام موعود) با نیروهای فراوان از این کوه ظهور می کند و یهودیان را بر جهان مسلط می کند ، جنگها پایان یافته و صلح جهان را در بر می گیرد. .
حضرت عیسی ( علیه السلام ) فرمودند : آن ماشیح که در تورات ذکر شده است منم ؛ که عده ای مسیحی شده آن را پذیرفتند و عده ای از یهودیان آن را نپذیرفتند و به اعتقاد خود حضرت مسیح را کشتند . و اکنون منتظر موعود و همان ماشیح هستند و مقدمه ظهور ماشیح را وقوع جنگی در هارمجدون یا آرماگدون ( واقع شده بین قدس و حیفا ، شمال غربی قدس ) بیان می کنند که پس از آن موعود ظهور و بر جهان سلطه پیدا خواهد کرد . در راستای این اعتقادات حرکتی به نام صهیونیسم مذهبی رخ داد که اغلب بوسیله عرفای یهودی بیان شده و به انتظار قائم – آرزوی بزرگ یهودیت – مربوط می شود و بر اساس این اصل در هنگام ظهور قائم در آخر زمان ، سلطنت خداوند – که تمام اقوام و قبایل زمین با او میثاق بسته اند – برای تمام بشریت تحقق خواهد یافت .( تمام ملت ها دعاگوی ذریت تو خواهند بود، زیرا که تو ندای مرا اطاعت کرده ای – سفر تکوین ، باب 22 ، آیه 18 )
این صهیونیسم مذهبی ، بر انگیزاننده سنت زیارت – ارض مقدس – و حتی سبب تشکیل جوامع روحانی بوده است و به دور از هر نوع برنامه سیاسی برای ایجاد یک دولت و یا هر نوع سلطه ای بر فلسطین بود که هرگز رفتاری دال بر علاقه به درگیری بین جوامع یهودی و مردم عرب باشد در پیش نگرفت .
آنچه در سال 1894 پس از تشکیل کنگره بال سوئیس مبنی بر شکل گیری صهیونیسم مدرن – صهیونیسم سیاسی – و در راستای تشکیل دولت اسرائیلی در منطقه فلسطین رخ داد ، حرکت فریبکارانه زعمای یهودی برای تشکیل دولتی یهودی بود که جنبش سیاسی خود را به کتب دینی و تارخی نسبت داده و نام صهیونیسم را بر آن نهادند. حال آنکه انتخاب سرزمین فلسطین به عنوان محل استقرار دولت اسرائیل و تشکیل ملت یهودیان چند دلیل عمده داشت : اول آنکه فلسطین مستعمره انگلستان بود و طی رایزنی روچیلدها خانواده ثروتمند و صاحب قدرت یهودی – با این دولت بخشی از فلسطین به یهودیان واگذار شد و به دلیل موقعیت استراتژیک و خاص فلسطین که حلقه وصل سه قاره اروپا ، آفریقا و آسیا بود و به دلیل ویژگی جغرافیایی نظامی و سیاسی و آب و هوای بسیار مطلوب آن و همچنین به دلیل پیشینه تاریخی سرزمین فلسطین و ظهور ادیان مختلف در آن ، وجود معبد سلیمان و حکومت 80 ساله حضرت داوود و سلیمان و با استناد به کتب دینی یهودیان – که یهودیان را به بازگشت به ارض موعود ( کنعان ، فلسطین امروزی ) وعده داده است .
این منطقه برای تشکیل دولت اسرائیل انتخاب شد ، حال آنکه پیش از آن کشور آرژانتین و بعضی کشورهای آفریقایی برای رسیدن به این مقصد در نظر گرفته شده بود اما به دلیل نداشتن جغرافیای مناسب و نداشتن سابقه تاریخی ، این گزینه ها حذف شد وزرسالاران یهود بر آن شدند با نیرنگ و حرکتی عوام فریبانه در جهت نیل به اهداف خود نام مکتب خود را برگرفته از صهیون ، صهیونسیم بنامند و در همین راستا زمینة حرکت اقلیت های یهودی سراسر جهان را به این سرزمین با همکاری دولت انگستان ایجاد کردند و به تهییج پیروان دین یهود با عنوانی دینی و اعتقادی برای بازگشت به ارض موعود پرداختند.