پس از پنجاه سال
می نشینیم اکنون
بر زمینی ویران
سرپناهی نداریم
مانند هزاران سگ!
10
پس از پنجاه سال
نیافته ایم:
سرزمینی که به سر بریم در آن
و کنون نداریم . مگر سراب
این صلح نیست
که همچون خنجر
بر کالبد ما رفت فرو
این تجاوزی بود به عنف!
11
اما "هروله" را چه سود؟
"هروله " را چه فایده؟
به َآن هنگام که وجدان ملت
زنده بماند
به سان چاشنی یک بمب!
و امضاهای اسلو، همه
نیارزد به خردلی
12
چقدر خواب "صلح" سبز دیدیم!
زیر لوای حلالی سفید
در کنار دریایی نیلگون
و دژهای استوار
و ناگهان خود را
یافتیم! در زباله دان تاریخ.
13
چه کسی از آنان بپرسد
درباره صلح ترسویان
نه صلح نیرومندان توانا
چه کسی از آنان بپرسد
از صلح فروش با اقساط
یا ... اجاره ای مشروط!
و زد و بند های پنهانی!
صلح سوداگران
و سرمایه گزاران!...
چه کسی از آنان بپرسد
از صلح مردگان ؟
خاموش نمودند خیابان ها را!
ترور کردند پرسشها
و همه پرسشگران را نیز...!
14
بی عشق ازدواج کردیم با زنی!
که روزگاری
کود کان ما را درید
و جگر گوشه هایمان را جوید!
و او را بردیم همراه
برای ماه عسل!
نوشیدیم ! و مست شدیم
و رقصیدیم!
زمزمه کنان
هر غزلی را که به یاد داشتیم
و بدبختانه
صاحب اولاد شدیم
اما همه معلول و عقب مانده
با قیافه ای چون قورباغه ها!
و در پیاده روی های غم و اندوه
آواره شدیم
و اکنون...
نه وطنی داریم
که به آغوشش گیریم
و نه فرزندی!
15
دریغ در این عروسی
نبود هیچ خبر از
ر قص عربی ،
غذای عربی ،
شرم و حیای عربی ،
و بچه های شهر
نداشتند حضور در این جشن!
16
نیمی از "مهر" به "دلار" بود
و انگشتری الماس ، به دلار
مزد عاقد نیز به دلار
و کیک عروسی
تحفه ای از آمریکا!
و تور سر عروس!
گلها
و شمع ها
و آهنگ های "مارینز"
همه ساخت آمریکا...
17
عروسی پایان یافت
و فلسطین ، در این شادی ! حضور نداشت...
اما تصویر آن ، بود در همه
ماهواره ها
چهره پنهان شده در پشت "ماسک ها"
دیدیم اشکهایش را
که در می نوردید امواج اقیانوس ها
و روان بود بسوی
شیکاگو ، نیوجرسی و میامی
و همچون پرنده ای سر بریده
فریاد می کشید:
این جشن عروسی من نیست
این پیراهن ، نیز مال من نیست
این عار و ننگ نیز
از آن من نیست...
هرگز ! ای آمریکا
هرگز ! ای آمریکا
هرگز ! ای آمریکا
نزار قبانی
28 سپتامبر 1995
