مناخیم ولفوویچ بگین روز 16 اوت در سال 1913 در «برست لیتوفسک» در روسیه تزاری متولد شد. در جوانی به عضویت جنبش «هاشومیرهاتسیر» یا جنبش سرباز جوان درآمد. این سازمان در سال 1905 برای به اصطلاح دفاع از یهودیان صهیونیست در سرزمین فلسطین تأسیس شد. پدر اوولف دووبگین و نام مادرش آسیه کورسوفسکی و از خانواده یک خاخام سرشناس بود. وی سومین فرزند خانواده بود و معنی کلمه «مناخیم» به معنای «تسلی‌بخش» است. یک سال پس از تولد مناخیم جنگ جهانی اول آغاز شد. وی از سن هفت‌سالگی تحصیلات به زبان عبری را آغاز و در سن ده سالگی نخستین سخنرانی سیاسی خود را در حضور جمع ایراد کرد و سال بعد در 1925 رسماً به یک گروه صهیونیستی موسوم به «هاشومرهاتسیر» پیوست. بگین برای اولین بار در سال 1929 موقعی که شانزده ساله بود با شنیدن مطالبی از ژابوتینسکی، مشتاق پیوستن به مسلک ابداعی او (صهیونیسم تجدیدنظرطلب) شد. کار اتحاد- هاگانا، ارگون و اشترن که بعد از آن به تنوآت هامری یا جنبش مقاومت معروف شد در نوامبر 1945 با کوشش او به نتیجه رسید.

در ماه دسامبر 1947 مناخیم بگین به فلسطینی‌ها اخطار کرد «ما دست هر کس که خون یهودیان را بریزد با بیرحمی قطع می‌کنیم» چندی بعد اعضای ارگون عملیات خود علیه اعراب را آغاز کردند. سازمان هاگانا و ارگون بار دیگر در ماه مارس 1948 برای ادامه فعالیتهای تروریستی در یکدیگر ادغام شدند و طرحهایی را تهیه و اجرا کردند یکی از این طرحها حمله به روستای دیریاسین در حومه غربی بیت‌المقدس) بود که در شب 9 آوریل 1948 توسط اعضای ارگون و اشترن به اجرا گذاشته شد. مناخیم بگین در این زمان فرماندهی ارگون را عهده‌دار بود. پس از این، طرح بعدی حمله به شهر یافا بود. حمله به یافا بزرگترین عملیات مستقل ارگون تا آن زمان محسوب می‌شد.

مناخیم بگین این صهیونیست متعصب لحظه ورود خود به فلسطین در اوایل ماه 1942 را چنین تشریح کرده است: موقعی که به سرزمین ماورای اردن رسیدم و کاروان اتومبیلهای نظامی توقف کرد از اتومبیل پیاده شدم. چند قدمی روی علفها راه رفتم و نفسهای عمیق کشیدم تا از بوی مزارع وطنم سیراب شوم (کتاب شورش نوشته مناخیم بگین ص 124).
بگین پس از ورود به فلسطین ابتدا در شهر حیفا و بعد در بیت‌المقدس به عنوان مترجم زبان انگلیسی برای فرماندهان ارتش تبعیدی لهستان، مشغول کار شده تا اینکه در ماه سپتامبر 1942 مسئولیت امور مربوط به سازمان بتار در فلسطین را نیز عهده گرفت. انجام وظیفه در شغل مترجمی، پیشرفت اهداف سیاسی بگین را کند می‌کرد و نمی‌گذاشت آنطوری که می‌خواهد در اقدامات مربوط به سازمان بتار فعالیت داشته باشد. اما باز ترجیح می‌داد برای ارتش ضد یهودی لهستان فعالیت کند. در نوامبر 1942 موقعی که سران متفقین و مقامات سازمان جهانی صهیونیسم سرانجام اعتراف کردند که نازیهای آلمانی با روش حساب‌شده‌ای قصد ریشه‌کنی (یا به تعبیر صحیح‌تر کوچاندن) نسل یهودیان اروپا را در سر دارند، گروهی از اعضای فعال ارگون در آمریکا شروع به اقدامات گسترده‌ای برای بسیج افکار عمومی آمریکا کردند تا از این طریق بتوانند نیروی متحدی برای یهودیان به وجود بیاورند. پس از مدتی مناخیم بگین تصمیم گرفت تا با نیروهای تروریستی دیگر متحد شود. در همان زمان بن‌گوریون و رهبران هاگانا نیز به این واقعیت پی بردند که برای استقرار حکومت یهود چاره‌ای جز بیرون راندن انگلیسی‌ها از فلسطین ندارند. پیشنهاد اتحاد در حالی مورد قبول طرفین واقع شد که بن‌گوریون و هاگانا تا چندی قبل همواره اعضای ارگون و اشترن را مشتی دیوانه تروریست و فاشیست لقب می‌دادند. او پس از 10 سال توانست از ادغام حزب حیروت و حزب آزادگان، حزب گاهال را بوجود بیاورد. بگین در زمان جنگ شش روزه به عنوان وزیر مشاور در دولت حزب ملی لوی اشکول منصوب شد و در سال 1950 از دولت گلدامایر استعفا کرد. در سال 1970 حزب لیکود را با ائتلاف برخی احزاب و جنبش‌ها تأسیس کرد. رهبری این حزب را تا کودتای سیاسی 1977 و تشکیل دولتی به ریاست خود، رهبری کرد. وی در اولین دوره نخست‌وزیری خود با انتخاب موشه دایان به عنوان وزیر امور خارجه آرزوهای برخی از اعضای حزبش را نقش بر آب کرد. پس از دیدار با انورسادات رئیس‌جمهور مصر در بیت‌المقدس، قرارداد صلحی را مبنی بر خروج کامل نیروهای اسرائیلی از صحرای سینا و نیز تشکیل حکومت خودگردان برای فلسطین‌ها در فلسطین اشغالی منعقد ساخت. در 10 دسامبر 1978 به همراه انورسادات جایزه صلح نوبل را دریافت کرد. پس از کناره‌گیری وزیر جنگ از سمت خود، وی این سمت را به عهده گرفت. در زمان انتخابات کنست در ژوئن 1981 موافقت هیأت دولت را برای انجام عملیات نظامی علیه اردوگاههای آوارگان در خارج از فلسطین اشغالی کسب کرد.
در دوره دوم دولت، وی دستور حمله به سلامه الجلیل را صادر کرد. اما آریل شارون وزیر جنگ آن موقع گزارش دقیقی از این عملیات به او ارائه نکرد. بگین در 19 سپتامبر 1987 استعفا داد و تا پایان عمرش (1992) در انزوا بسر برد.